Bir ihtimal daha var, o da “örmek” mi dersin!

Son bir yılın muhasebesini yapıyorum bu aralar. Hastalıklar, menopoz, ameliyatlar ve en son babamın kaybının ardından yaşadığım hislere bakıyorum. İnişler, hafif çıkışlar sonra yine dibe vuruşlar derken bammm! Son nokta! Tuz biber… Aşağı, daha aşağı, daha da aşağı yuvarlanarak düştüğüm kuyuda nefessiz kalma halleri…

Son zamanlarda çevremde şahit olduğum, sık duyduğum “acının içinden geçmek” bana da kısmet oldu. Hönküre hönküre ağladım; anıların, pişmanlıkların içinde boğuldum, keşkelerin ipine dolandım zaman zaman.

Boşluğa baktım uzuuun uzun. Bu nasıl bir hayat? Derin acı dedikleri buymuş demek! Hiç ama hiçbir şey yapmak istemedim. Daha önce hiç böylesini yaşamamıştım. Allahtan kurtuluş ipimi İstanbul’dan yanımda getirmişim!

Kardeşim, güzel Yoncam ile Kadıköy’de dolaşırken ne zamandır örmeye niyetlendiğim çantalara uygun renkli pamuk iplikler görünce heyecanlandım. Bir heves bende! Renklerimi beğendim, ay insan hangisini alacağını şaşırıyor, evde tığım var zaten. Kardeşim bana armağan aldı o güzelim yumakları, heyecanla İstanbul dönüşü örmeye niyetlendim.

Niyet neydi akıbet ne oldu. İstanbul dönüşü elime tığı ve ipleri almam iki haftayı buldu. Sonra bir gün başladım örmeye. Ama ne örmek, kendimi alamıyorum!

Örüyorum, örüyorum, içime dalıp hemen çıkıyorum yükseklere. Batıyorum çıkıyorum, halka büyüyor. Her sırada çemberi tamamlamam için daha çok yol kat ediyorum. Bazı şeyler motif motif örülür, sonra birleştirilir; bazen de böyle gitgide büyür örülen şey, her ilmekle taşıdığın ağırlık artar; hangisini seçersen seç sonuna doğru kocaman bir şeyi idare etmeye uğraşırsın, manevra zorlaşır. Ama bir de bitince ahh! İşte o mutluluk anının içinde onca zamandır verilen emeğin, gösterilen sabrın ve azmin gücü var.

Her sabah heyecan içinde uyanıyorum, ah ya örgüm vardı benim! Kahvaltıdan sonra tığımı ve iplerimi elime almaya can atıyorum, her öğünden sonra da örüyorum. Aşk gibi! Her işim bitsin, ben oturup öreyim istiyorum!

Örgü bana çok yardım etti, etrafımdaki acı yumağının içinden nefes almam için bir delik açtı. Acıyı dönüştürmenin somut halini ellerimde tutuyorum şu an. Benim için anlamı büyük. Rahat rahat örebilmem için Selahattin’in yardımları da unutulmaz, benimle ağladı, anılara daldı o da, masajlar yaptı, yemekler pişirdi, bulaşık yıkadı, odunları taşıdı, sosyal medyadan yazılar okudu, varlığıyla bana çok destek oldu, alan tuttu.

Bir zamanlar okumuştum: 20 dakika örgü örmek 20 dakika meditasyon yapmış gibi bir hale getiriyormuş beyni. Meditasyon bağımlılarına da şaşmamalı, anlıyorum hallerini.

Sanki o derin bunalım zamanlarında hayatımı iplik iplik söktüm de şimdi yeniden dokuyormuşum gibi. Çantayı örerken hatalar yaptım ama bu kez onları olduğu halleriyle bıraktım, sökmedim, örmeye niyetlendiğim desenden başka bir şey çıktı ortaya, daha da güzeldi böyle, kalsın, kabulüm, bu benim mükemmeliyetçiliğimin sonu! Sonrasında da başka desenler ekleyerek ilerledim. Devam et Ayşe! Hayat gibi… hata yok, olsa da o kadar olur!

Bir tanecik hayatım ve bir sürü biricik armağanlarım olduğunu yeniden hatırlamamda bana destek olan, içine düştüğüm kuyuda nefessiz kalmışken beni hissedip arayan, müzikler, videolar yollayan tüm canlara şükran doluyum. Dibini görmüşken her an her an yükselerek yukarı çıktım kuyudan… aynı ördüğüm çanta gibi…

Bu çantalardan örmeye devam edeceğim; renklilerinden de. İçlerine güzellikler dolsun, güzelliklere vesile olsun, kocaman bir yaşam ağında olduğumuzu hatırlatsın taşıyanlara ve kendini değiştirmenin semeresini görmek isteyenlere cesaret versin.

Sonra oturdum yeni slogan yazdım kendime, yazarken de süsledim, doğaçlama renkler desenler çıktı, buyurunuz! Hatırlamak bana çok iyi geliyor, sizlere de faydası dokunsun inşallah…

Aç kollarını hayat, bak ben de açtım kollarımı sana geliyorum yine!