Zamanı esnetmek

Zaman algımı değiştiriyorum.

“Hiçbir şeye zamanım yetişmiyor” deyip durdum yıllarca, şimdi anlıyorum ki zamanla ilgili de kıtlık bilincine sahipmişim.

Geçenlerde Beste arkadaşım “benim her şey için zamanım var” diye yazmış, oradan uyandım duruma. Benim söylediğim cümleyle tamı tamına ters! “Hiçbir şeye vaktim yetişmiyor, kendimden beş kopya yapıcam” derken aslında yapmayı istediğimi söyleyip durduğum, sevdiğim şeylere vakit ayırmayı seçmiyormuşum. O an yaşadığım aydınlanma içimde bir ferahlık yarattı.

Bereketin Tao’su kitabında bereketle ilgili algıma çiçekler açtıran bilgiler edinmiş, para ile ilgili düşünce kalıplarıma bakma fırsatı bulmuştum. Sonrasında Kutsal Ekonomi kitabında paranın armağan olarak kullanımını gördükçe kilit taşının yerine oturması gibi kafamda her şey birden netleşmişti. “Kıtlık bilinci” kavramını derinlemesine inceleyince neler neler çıkıyordu. Atalarımız göçler yaşamış, yoksulluk çekmişlerdi. Gelecek korkusu yüreklerinde kök salmış, bu korkuyu sonraki nesillere aktarmışlardı.

Böyle korkular kendilerine bakılmayı bekliyor. Bakıp ilgilendikçe şifalanıyorlar.

Bir taraftan da odağımı verdiğim şeyler çoğalıyor evet, az dedikçe azalıyor, zor dedikçe zorlaşıyor. Algım gerçekliğimi etkiliyor. “Kolay olsa şaşarım, zor işleri severim” derdim eskiden, zorluklarla karşılaştım. Allahtan bu konulara merak sardım da “hayatımda artık kolaylığı seçiyorum, ben buna layığım, zor zamanlar geçirdim diye kimse başıma taç takacak değil, aferin bana, on puan, tamam yeter artık!” dedim. Süreç yavaş ilerliyormuş gibi görünse de, geriye dönüp baktığımda hayatımda pek çok şeyin değiştiğini görüyorum.

Söyleye söyleye beynimizi kandırabildiğimizi öğrendiğimde olumlamalar anlam kazandı benim için. Yoksa insan olmayan bir şeyi niye varmış gibi söylesin? Tekrarlar beyin denen tuhaf mekanizmada ilginç dönüşümlere yol açıyor. Kırk kere söylersen olur diye boşuna söylememişler, hele bir de “nasılsın” sorusuna verilen cevap var ki, “iyi diyelim, iyi olalım”, tamam, bence de! Eskilerin bir bildiği olsa gerek. Eski zamanlardan NLP* eğitimi gibi.

Her şeye zamanım olduğunu söyleyip durdukça zamanı esnetmeye başladığımı fark ettim. Düzenli sabah jimnastiği ve bendir çalmak güç verdi, yapmak istediğim bir şey olduğunda da “sıcağı sıcağına” yapmak durumu kolaylaştırıyor.

Anladım ki ha para ha zaman, bolluk bereket için yaptığımız olumlamaların ya da sorduğumuz soruların içindeki parayı zaman ile değiştirin bakın pek güzel oluyor.

Benim her şey için zamanım var, öyleyse bu zamanı ne için kullanmayı seçiyorum?

Zamanımı nerelerde harcıyorum?

Sevdiğim şeylerle uğraşmak için zamanım olduğuna şükrediyorum.

Yeni bakış, yeni açılımlar, yeni sorular da getiriyor. Biraz da zaman ile aşk yaşayayım bari, galiba sevdik birbirimizi.

Bu yazı için Bereketin Tao’suna bir göz atayım dedim. Meğer içinde koskocaman bir bölüm varmış! Nasıl bir seçici algılama gerçekleşmişse, neredeyse tamamen unutmuşum! İşte yazarın bu konudaki sözlerinden bir bölüm:

“…’Bunlarla uğraşacak boş zamanı nereden bulacağım?’ diye sorabilirsiniz. Uygun düzenlemeleri yapmaya istekli olduğunuzda, yaşamınızda büyük değişiklikler yapmadan, düzeyi düşürmeden, ve istemli sadelik uygulaması yapmadan gereken zamanı bulabileceğinize bahse girerim…”

Zaman ile aşkımızdan neler doğacak heyecanla bekliyorum.

Ben şimdi dönüp kitaptan “Bereketin Boş Zamanı” bölümünü okuyayım bari.

*NLP, Zihin Dili Programlaması da denilen, yaşamımızda üzerinde düşünmeden, otomatik olarak gerçekleştirmiş olduğumuz algılama, düşünme ve davranış süreçlerini, bilinçli hale getirme ve geliştirme üzerinde yapılan araştırmalar sonucunda, zihnin işleyişi ile ilgili, yetmişli yılların sonlarına doğru Amerika'da geliştirilmiş bir model ve metodoloji.