Yeni anneye mektup

Sevgili Yeni Anne,

Biliyorum çok zorlanıyorsun. Organlarının yer değiştirmesi, dikişlerin, büyüyüp küçülen memelerin, yorgunluk, uykusuzluk, hepsi çok zor. Bir taraftan da bu zorluklarda nerenin ağrıdığı belli, nasıl iyileşeceğinin yolu da belli. Belirsiz olan bu yeni kimlik ve belki de esas mücadele gerektiren kısım tam da orası.

Artık annesin ve çok acı evet ama “artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak”. Bunu “hayatın alt üst oldu ama nereden biliyorsun altının üstünden iyi olmayacağını?” gibi bir yerden söylemiyorum. Daha iyisi ya da daha kötüsü yok. Hayatın değişti ve bu değişim kalıcı. Bunu görmek bile başlı başına çarpıcı.

Toplum anne olmaya çok büyük manalar yüklüyor. “Çocuk ne zaman?” darlamalarına maruz kalmayacaksın artık. “Anne olunca anlarsın”daki anlama eşiğine geldin şimdi. Cennetin ayağının altına serileceği vaadi duruyor masada. Kalbin büyümüş hissediyorsun. “Sevgi böyle bir şeyse ben bugüne kadar kimseyi bu kadar sevmemişim” diye geçiriyorsun içinden. İçin taşıyor.

Sonra kakalı bezlerle, saat başı uyandığın döngülerle, baş edemediğin ağlama krizleriyle buluyorsun kendini. Bırakıp gitmek istiyorsun. “Keşke hastaneye yatsam da bana baksalar birkaç hafta, ben kimseye bakmasam” diye geçiriyorsun içinden. Sonra aklından böyle şeyler geçtiği için kızıyorsun kendine. Ne biçim bir anneyim diye utanıyorsun. Biliyorum çünkü tam oradaydım.

"Biri gelse alsa kucağımdan, biraz onsuz vakit geçirsem" diyorsun. Onsuz geçirdiğin vakitlerde bebeğini her zaman o kadar da çok özlemediğini fark ettiğin anlar oluyor. Bu ne kepazelik diye geçiriyorsun içinden. Millet uyurken bile özlüyormuş. Senin de özlediğin zamanların oluyor ama her zaman değil ya. Her zaman değilse "demek ki yeterli değilim" diye düşünüyorsun. Annelik bende oturmadı mı acaba diyorsun kendi kendine. Aslında ben yardım da alıyorum, hiç almayanlar var diye tatminsizlikle suçluyorsun bu kez kendini.

Hayatta her şeyin nasıl yapılacağının bir tarifi var malum. Hayatın boyunca bir şeylerin nasıl yapılacağını okuyarak öğrendin. Okurum, öğrenirim, yeterince çalışırsam yaparım diyorsun. Bugüne kadar hayatın hep böyle ilerledi çünkü. Yine öyle yapmayı denedin. Çok okudun. Ne kadar bilgi varsa öğütmeye uğraştın. Çok da çalışıyorsun. Ama tam olmuyor bir şeyler. Bir şeyler hep eksik gibi. Hayal ettiğin o başarı anına, o doyum sahnesine bir türlü ulaşamıyorsun sanki. Günler, haftalar, aylar geçiyor. Bebeğine güncellemeler geliyor. İhtiyaçları değişiyor. Anneliğe biraz daha alışıyorsun belki de, yorgunluk da birikmiş oluyor bu kez. Ayların yorgunluğu var artık üstünde. Bir şeyler kolaylaşırken, bir şeyler daha da zorlaşıyor.

Bu yeni roller ilişkinizin üstünden de geçti bir tur. Eşinle ilişkin de annenle ilişkin de hatta kayınvalidenle, arkadaşlarınla olan ilişkin bile bir sınavdan geçti. Belki hala geçiyor. Sarsıldın. Sarsıldınız. Bu sarsıntılara rağmen de ayakta kalmaya uğraşıyorsun. Zor oluyor.

8 yaştan bildiriyorum: geçiyor. Yeni zorluklar başlıyor evet. Kim bilir ergenlikte ne gibi sınavlar bekliyordur bizi. Ama suçluluğun geçiyor. Yetersizlik hissin geçiyor. Sabretmeye ve çabalamaya devam ettikçe o çok beklediğin sonuçları alıyorsun, alacaksın. Sınavları geçebilmiş ilişkilerin daha da güçlenip hayatında destek üniteleri olarak yer almış olacak. Bu yeni kimliğinin senden aldıklarına ama sana getirdiklerine yönelik daha çok düşünebilir, hakkında konuşabilir olacaksın.

En çok söylemek istediğim de şu: bu hissettiklerinde inan ki hiç yalnız değilsin. Tüm bunlar beklendik. Tüm bunlar kaçınılmaz. Tüm bunlar olağan. Ama en önemlisi tüm bunlar geçici. Geçecek. Yürekten sarılıyorum.