Nerede bu çocuğun annesi?

Kedilerin çiftleşme ayı olarak bilinen Mart ayı geçti. Senelerdir bahçede gözlemliyorum. Erkek kediler her Mart ayında dişilerin peşini bırakmıyor. Dişilerin büyük çoğunluğu Nisan ayına gebe giriyor. Birkaç ay sonra doğumlar başlıyor, erkekler hiç ortada yok. Dişiler yavrularla baş başa.

İlk doğumunu genç yaşta yapmış dişiler genellikle yavrulara bakamıyor. Bazen tek bir tanesi canlı kalabiliyor, bazen hiç biri kalamıyor. Daha deneyimli dişiler doğurdukları ortalama dört yavrudan biri görece daha zayıf ve çelimsizse ona ekstra sarf edecek gücü olmadığından onu diğerlerinden uzak bir yere terk ediyor. Var olan enerjisini yaşama şansı daha yüksek olan daha sağlıklı yavrulara yönlendiriyor.

Doğa böyle. Zayıf yavruyu terk eden anne kedi vicdansızlıkla suçlanmıyor, çünkü başka çaresi yok. Zaten çiftleşmeden sonra defolup giden erkek kedi de sorumsuzlukla suçlanmamıştı.

Gelelim bir başka memeli canlı olan insanların dünyasına. Kadın hamile kalır, eğer ücretli bir işte çalışıyorsa bir anda “Doğumdan sonra işe dönecek misin?” soruları yükselmeye başlar dört koldan. Aynı sorunun babaya sorulduğunu duymayız. Zaten eşlerden birinin evde kalıp bilfiil ebeveynlik yapması “gerektiği” bilgisini de öncelikle sorgulamak gerekir.

Çocuk belli bir yaşa gelir. Anne işe dönmek ister. Çocuk için kreş aranır. 2 yaşında çocuğun kreşte olmak için ne kadar küçük olduğu, e tabi annesi çalıştığı için mecburen “zavallı” çocuğun kreşe bırakılması gerektiği konuşulur bu kez. Yine “annesi” çalıştığı için. Ah bu çalışan anneler.

Çocukta yeme bozukluğu gelişmiştir. Arkadaşlarına uyum sorunu yaşıyordur. Ortalamaya göre geç konuşmuştur, daha geç yürümüştür. Beklenenin dışında gerçekleşen her türlü gelişmeden anne sorumlu tutulur. Hele de ücretli bir işte çalışmayı bırakmadıysa “e tabi öyle olmuştur çocuk, anne yanında olmayınca”. Bu aşamada babalar yine hiç sorgulanmaz, hiç sorumlu tutulmaz.

Çocuk yetiştirme sorumluluğu salt annelere terk edilemeyecek kadar önemlidir. Bu sadece bir kadın özgürleşmesi meselesi değil aynı zamanda çocuk hakları savunuculuğunun da bir meselesidir. Kadınları evlerde sadece çocuk yetiştirmeden sorumlu tutmak, çocukların tek bakım vereni olarak annelerini belirlemek hem kadınlara hem de çocuklara yapılan bir haksızlıktır.

Ebeveynlerden birinin mutlaka evde kalıp bilfiil çocuk bakımıyla ilgilenmesinin temel bir gereklilik olduğu bir modern dünya tuzağı. Çocuklar toplumun çocuklarıdır. Bakım verme sorumluluğunda annelerle babaların rolü denktir ve elbette ki birinci derece bakım verme sorumluluğu ebeveynlerdedir. Ama ayrıca temas ettiği herkes anneannesi, teyzesi, öğretmeni, komşusu, kuzeni çocuğun gelişiminde rol oynar.

Çocuklardan hepimiz sorumluyuz. Modern toplumda çocuk yetiştirme konusunda en aktif rol oynaması gereken aygıt devlet. Kreşlerin çoğaltılması, iyileştirilmesi, daha iyi okul öncesi eğitim modelleri, okul öncesi öğretmenliğinin önemsenmesi çok çok kritik gündemler. Çocuklar sorgusuz sualsiz hak savunuculuğunu yapmamız gereken mutlak haklı yegane grup.