Ve tapınabilmek için kendi ellerimizle yonttuğumuz en büyük puta

ve gayet bilerek kimsenin görmediğini duymadığını, bilmediğini bizim aslında

Aynı Tanrı'ya inanmadığımızı, diğerleriyle.

Yani ansızın gelen bir mektup gibi,

Toprağa düşen ilk kar tanesi gibi

Ve cephede

İliklerine kadar duyarak

Korkulu ayak seslerini

Ölüm mesleğinin.

Yani bilfiil farkında olarak her şeyin;

Zerre korkmadan düşman kurşunlarından

Sımısıkı sarılıp incecik boynuna ölümün,

Yürümek üzerine kurşunların

Yürümek hasretin...

Bir alev topu gibi yalnız başlarını

Tırnaklarımızla kazıyarak

Bir an evvel bilmek ister gibi

Yedi katman ardını toprağın

Korkulu yüreğimizden

Umudu

Bir gökkuşağı gibi söküp attık.

Fakat birden bire

İçlerinden birisi

Ve tıpkı

Diğer hepsi

Korkarak, severek ve minnetle

Eğildiğinin aksine

Topraktan vücuda gelmiş

Huzurunda ilk insanın.

Yani bizim bildiğimiz kadarıyla

Toprak vücuda gelen

Ve cezalandırılan ilk insanın.

Sanki hiç bilmezmiş gibi onu

Peydalandı

Göz bebeklerimizin önünde

Ve ateşten nefesi

Yüreğimizi hüzne çaldı

Kan yürümüştü gözlerini

Parmaklarıyla;

Diğerlerini

Yani iki büklüm eğilmeyenleri önünde,

Ya da yeterince itimat etmeyerini kendisine,

Geceyi örten bir yıldırım gibi sarıp

Ve ölümü; bir toz bulutu gibi kaldırıp

En güzel sunaklarla

Buyur etti acılı soframıza.

Ve yaşamak düşmedi bizim hakkımıza

Bir an peygamber gibi şaşırdım

Ardından gidenlerin

Yani ölüm haberleri

Ancak bir hınzır gibi

kapımıza varınca

Gözyaşından helak olup

And içtiğimiz yaşatmak için

Hülyasını

Ve unuttuğumuz yine

En ufak hatırasını bile

Taşıyamadıklarımızı yani.

Sefa Taşkın