Merhaba ben evli ve çocuk sahibiyim. Belki yıllar geçse de içime dert olan bir durum var. Bunu yıllar sonra anlaım çünkü o zamanlar kuzenime oldukça değer veriyordum, beni sevdiği için veya gerçekten kendisinin ihtiyacı olduğu için beni oradan oraya koşturuyor sanıyordum ama durum öyle değilmiş.

Hani derler ya "Şimdiki aklım o zaman olsaydı..." diye, tam da böyle hissediyorum. Eskiden kuzenimle hep birlikte vakit geçirirdik, birbirimizin arkadaşı olmuştuk. Çünkü hem birbirimize yakın oturuyorduk hem de ailelerimiz de oldukça severlerdi birbirlerini. Halamlar ile annem ve babam oldukça güzel vakit geçiriyorlardı. Sık sık bir araya gelme şansımız olduğundan neredeyse yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmiyordu.

Gençlik yıllarımızda hep beraberdik dediğim gibi. Kuzenimle bedenlerimiz de birbirimize yakındı ve çok zaman benim kıyafetlerimi giyerdi. Üstümde çok beğendiği bir kıyafeti alır, uzun süre giyer ve bana geri verirdi. Ben de o mutlu oluyor diye mutlu olurdum.

Üstelik bir yere gidilmesi gerekiyorsa veya bir işinin halledilmesi gerekiyorsa beni yollardı. Okulla alakalı bir durum olurdu kimi zaman bu, kimi zaman ise ödev yaptırmaktan ev işi yaptırmaya kadar varırdı. Ben bunları yapmaktan gocunmasam da yıprandığımı fark ediyordum. O zamanlar kafamı bunlarapek yormasam da pek de iyi niyetli olmadığını fark edince benim onu sevdiğim kadar beni sevmediğini düşünmeye başladım.

Yıllar geçmiş olsa da bu his bu yaşta fark edilmiş olsa da üzüntü veriyor. İnsan her yaşında karşılıklı sevgi ister, saygı ister... Sonsuz güvenin olduğu ve insanların birbirini yıpratmadığı ilişkiler gerçekten aile ilişkilerinden günlük yaşamımızdaki ilişkilere kadar oldukça önemli.

Bunları neden bugün size anlattığımı bilmiyorum, belki de içimi dökmek istedim. Geçmiş zamana dair pişmanlıklarımız kafamızı olmadık zamanlarda kurcalıyor galiba...

Rumuz: Rose