İnsan sosyal bir varlık. Dolayısıyla hiçbir insanın yalnız yaşayabilme şansı yok. “Ben kendime yeterim. Kimseye ihtiyacım yok” gibi beylik cümleler kurma lüksümüz de yok. İnsan insana lazımız her şekilde.

Eş, dost, akraba yaşamımızın olmazsa olmazları. Allah da eksikliklerini göstermesin. Dostlarımızla bir fincan kahve içmek paha biçilmez bir keyif. Eşimizle, ailemiz ve akrabalarımızla iyi ve kötü günü paylaşmak yine ayrı bir mutluluk. Ne demişler? “Yalnızlık Allah’a mahsus.” Allah kimseyi yalnız bırakmasın. Ancak ben bu yazımda farklı bir yalnızlık ihtiyacına değinmek istiyorum. Hani her insanın içinde kapılarını sadece kendinin açabildiği gizli bölmeler vardır. Kendi iç dünyası... İnsan kendine sığınmak ister ya, böyle bir şey işte. Ve ben zaman zaman kendi iç dünyama yolculuk etmeyi çok severim; bu yolculuğun bana getirdiklerini, kattıklarını da severim. Kalabalıklar içinde yalnız olmaktan, kendimi yalnız hissetmekten bahsetmiyorum. Zaman zaman, isteyerek her insanın yalnız kalmayı seçmesi gerektiğini düşünüyorum...

Ben belli zaman aralıklarıyla kendi yalnızlığıma çekiliyorum. İşte bu süreçte de az önce değindiğim içimdeki o gizli çekmeceleri tek tek çıkarıp önüme koyuyorum. Öyle donelerle karşılaşıyorum ki! Kendi muhasebemi yapıyorum. Bazı hesapları kesiyor, bazılarıyla da yüzleşiyorum. Kendimi dinlemek bana büyük bir kazanım sağlıyor.

İçinde bulunduğumuz hayat o kadar hızlı akıyor ve her birimiz o kadar kalabalıklar içinde bulunuyoruz ki savrulup gidiyoruz.

Bazen şöyle bir silkelenip bakıyorum ki kendimi unutmuşum! İstediğim gibi düşüncelerime yoğunlaşamamış, sessiz kalamamışım. Neler hoşuma gitmiş, öte yandan nelere incinmişim, düşünememişim. İsteklerimin ne kadarını gerçekleştirebilmişim, kimler için neler yapmışım; beni kimler kırmış, kimler mutlu etmiş? Hayatımın neresindeyim ve ne yapmak istiyorum?

İşte, bu sorulara zaman zaman hepimizin cevap vermesi gerekiyor. Kendi iç dünyamızda bu sorulara cevap bulabilmek için de o üç-beş günlük yalnızlığa ihtiyacımız var. İnsanın kendi yalnızlığında kalması bir nevi beyin ve düşünce detoksu…

Ferah Uzundurukan