Kendimi, Google’da şunu aratırken buldum: “Çocuklar için kalmalı mıyım?” Tanrıya, bana ne yapmam gerektiğini söylesin diye yalvardım. Her gün, mükemmel evimin içerisinde yürüyerek ağladım. Altı yıllık evlilik danışmanlığı, üç güzel erkek çocuğu; herhangi bir kara leke yok, zina yok, kumar yok ve ben, her gün içten içe ölüyordum.

İnsanın, evliyken bu denli yalnız olabileceğini asla bilmezdim; yatakta yan yana yatarken, dokunmadan, ellerde telefonlar… İyi bir adam ve iyi bir babaydı. Ama biraz iletişim ve arzulanma için ne kadar da açtım. Çocuklarımız küçüktü; boşanmayı kaldıramazlardı. Eşim de öyle. Bu yüzden kalmaya karar verirdim. Tekrar, tekrar ve tekrar… Ve her gün, birer parçam öldü.

En iyi arkadaşlarım karşımda oturuyorlardı. Bana baktılar ve şöyle söylediler: “Işığını kaybettin.” Ve ihtiyacım olan tek şey buydu. Çocuklar için, onun için kalmaya çalışıyordum ve süreçte kendimi kaybettim. Ailemin ve arkadaşlarımın tavsiyelerini duymazdan gelerek, mükemmel hayatımı bıraktım ve kendimi seçtim.

Ve sonuç, inanılmaz güzel bir karmaşa. Daha fazla sır yok, paketlenip süslenmiş bir hayat yok, sahte mükemmellikte Facebook paylaşımları yok. Yasal süreç, acımasızdı ve hayallerimizin evini satmaya çalışırken birlikte yaşamak, varlığımın her bir zerresini test etti. Ama bu rezil tünelden çıkış yolu, tekti. Ve ben bu tek yolda ilerledim.

Çocuklarım büyüyorlar; hayatları, planladığımız ve düşlediğim yöne doğru bakmıyor olabilir, ama bir kez daha, içten içe parıldayan bir anneleri var. Yıllar önce, daima armağanları bulmak gerektiğini duymuştum; her durumda armağanları bulabilmeliyim ki kurtuluşum olsunlar. Ve bulunacak o kadar çok armağan var ki…

Kötü bir boşanmanın getirisi olan o 10 armağan:

1. Eski eşinizi, gerçekten ama gerçekten tanıyabiliyorsunuz.
2. Tanrıya daha da yaklaşıyorsunuz.
3. Geride sizinle kalanlar, gerçek arkadaşlarınız.
4. Kararı vermenin getirdiği suçluluk duygusu, tamamen yok oluyor.
5. Fiziksel açıdan, hayatınızda hiç bu kadar formda olduğunuzu hatırlamayacaksınız.
6. Bulaşık makinesini nasıl doldurduğunuza dair kavgalar yok artık.
7. Ne kadar dirençli olduğunuzu keşfedeceksiniz.
8. Hiç olmadığı kadar çok yazacak, okuyacak, ağlayacak ve derinlere ineceksiniz.
9. Bir sonraki ilişkinizde, tam olarak neye dikkat etmeniz gerektiğini, neyin önemli olduğunu bileceksiniz.
10. Para, velayet işleri, mahkeme faturaları bittiğinde, kayıp ilişkiniz ve öfkenin doğurduğu sözcükler sona erdiğinde, elinizde kalan tek şey, siz olacaksınız.

Kalbim ile zihnim arasında gidip geldiğim o acımasız, o korkunç aylarda, aslında ne yapmak istediğimi her zaman biliyordum. Aynaya baktığımda, gerçeği daima görüyordum. Bir resmin içerisinde saklayabilir ya da bir paylaşımla maskeleyebiliriz; ama aynalar, asla yalan söylemez. Hayatımızı gerçeklikle, hatalarla ve güzel kargaşalarla yaşadığımızda, kalan tek şey, ışıktır.

Büyük kararı ve sonrakini ve bir sonrakini verdiğimde, duymaya ihtiyaç duyduğum şeyleri, en sevdiğim yazardan duydum:

“Git, seviyor olsan bile.

Git, sana karşı nazik ve sadık olsa bile.

Git, o senin en iyi dostun, sen onun en iyi dostu olsan bile.

Git, onsuz bir hayat düşünemiyor olsan bile.

Git, sana tapıyor olsa bile, gidişenle yıkılacak olsa bile.

Git, arkadaşların hayal kırıklığına uğrayacak, şaşıracak ya da öfkelenecek olsalar bile.

Git, bir keresinde kalacağını söylemiş olsan bile.

Git, yalnız kalmaktan korkuyor olsan bile.

Git, hiç kimsenin seni onun kadar sevemeyeceğinden enim olsan bile.

Git, gidecek hiçbir yer olmasa bile.

Git, tam olarak neden kalamayacağını bilmesen bile.

Git, istediğin için.

Çünkü bırakmayı istemek, yeterli.”

Carly Israel

Kaynak: huffingtonpost.com