Ne zaman atlatamayacağımı sandığım bir iç sıkıntısına düşsem Sezen'e sığınırım... En damar şarkılarını açıp sesin yayıldığı yere iyice yaklaşırım, sesini son ses açarım Sezen’in, başka hiçbir şey duymak istemem. Müzik çaların içine girmek ister gibi, sözlerin, şarkının içine girmek, bütünleşmek, tüm duyularımla hissetmek ister gibi. Dertop olur, bacaklarımı karnıma çekerim çaresizlikten. Gözyaşılarımın akmasına ancak o zaman izin veririm. Böylece gözümü sesin yayıldığı yere sabitleyerek dinlerim, dinlerim. Artık akacak göz yaşım kalmadığında güçlenmiş şekilde kalkarım yeniden ayağa.

Sanırım bunu annem ve kız kardeşim bilir. "Yine açtı Sezen'i, durum kötü" derler. Sen aydınlığa, ben sana hasret... Gel, eritir demirleri bendeki ateş... Bir gün açılır, açılmaz sandığın kapılar vurunca güneş...

O böyle sözler yazabiliyorsa eğer dünya hala yaşamaya değer bir yer diye düşünürüm. Bu duyguların hepsi gerçek, iliklerime kadar acı çekmeli, hissettiklerimi yastık altına ittirmemeliyim. Acı da gerçek mutluluk da, eğer o bunları yaşayıp atlatabildiyse benim için de umut var demektir.

İyi ki varsın Sezen, ya olmasaydın? Ya bana destek olmasaydın? Ya tekrar ayağa kaldırmasaydın?

Ne zaman canın yansa bu kadar derinden, sanırsın mümkün değil bir daha üzülmen...

Daha dün biri sormuştu, "Hiç eğmez misin başını, hiç ağlamaz mısın?"

Ne türden saçma sapan bir cümleyle geçiştirdim hatırlamıyorum. Bu sabah uyandığımda aklıma gelen soruydu; cevabını buldum. "Bu kadar güçlü görünmen normal değil" dedi. "Anlatmalısın, paylaşmalısın acını." Acıların paylaştıkça azalacağını düşünmem, paylaşılan şey artar çünkü. Kimsenin tesellisine ihtiyacım olmadı hiç, kendi kendini tedavi etmeli insan. Kendi sardığın yaralar daha hızlı iyileşir. Kimse seni seni senden iyi bilemez, senden iyi yardımcı olamaz çünkü.

Konuşamadığım tüm kelimelerime ses olduğu için

Sezen Aksu’ya teşekkürlerimle...

Ece Smart