Başla. Cümleleri kurduktan sonra yenilmeyi göze alarak yine mutlu hissettiğini hayal et. Endişelerini bir kenara bırakıp telaşa kapılmadan yürüdüğünü farz et. Bob Marley eşliğinde sokaklardaki yüzlere aldırmadan dans ettiğini düşün ya da bunları düşünmeden uygula.

Ada havası diyerek atla vapura, istikamet Büyükada. Özlediğini düşün deniz kokusunu, iner inmez çay bahçesinde bir çay iç. Sevinçten gözyaşlarını tutamadığını izle. Gül kendine. Düşünce balonlarına bir iğne batır. Sorgulamayı bırak. Anlamlar senin içinde gizli. Eğer çıkamıyorsa vardır bir bildiği kalbinin.

Yürü. Nefes al. Umut etmek değil de umutsuzluğu gözden çıkarma. Kendine haksızlık etme. Hiç etme. Sen özelsin, güzelsin. Kalbini incitme ve buna izin verme. Neden mi böyle başladım? Bir nedeni yok. Neden aramak da geriyor insanı, bazen. Bu mutlulukların bir sebebi olmamalı. Hissettiğini o an özgürce yaşamalı insan. Kendini üçüncü tekil yerine koymamalı. Belki de şu an bunları okuyup elindeki ünlemlerle tabi çok kolaydı bunları uygulamak demişsindir. Peki hiç çabalamayı denedin mi?

Kendine bahanelerden duvar örmeyi bırak. Dene. Kaybedersin. Kaybetmezsin çünkü arkasına sığınabildiğin bir bahanen yok. Denedin. Sen bugün kocaman bir adım attın. Kutla kendini. Kendine sarıl. İnsanlara sarıl. Evet çoğu taştan, nasırlı ama sarıldığında dinebilir öfkeleri, kızgınlıkları. Hayatın tüm kotasını kaldırıp bir mısra fısılda ağaçlara. Kalbini açıp bulutlara emanet et. Yeni bir güzel söz hissettiğin de kendini çaresiz, savunmasız hissetme. Bir zırhın olsun olmasın. Güçlüsün. Adımlarını bu kez başına buyruk bırak biraz. Yağmura karış. Gül geç mesela. Hep olumlu düşün demiyorum. Her zaman olumlu düşünemeyiz. Olumsuz anlarında küçük bir mutluluk yarat kendine. Sonra etrafına yansıyor bir şekil. Yenildikten, tökezledikten sonra daha da güçlü hissedersin. Arada tökezleyip kahkahayı basarsın kendine. Şaşırır insanlar. Fark etmezsin.

Şu an ne geçmişinle ne de geleceğinle ilgili bir şey yazdım. An işte şu an,bu an… Sana bunu fark ettirmek istedim. Kendini ilk kez seviyormuş gibi gülümse. O an fısılda yüreğine. “Hoş geldim.”

Cansu Şengün