"Ben yaz mevsimiyim" derim hep.. Ve yaz mevsimini "gençlik çağına" benzetirim... Gençlik de "yaz" gibi deli doludur, aymazlıktır, neşedir, umuttur....Ve her güzel şeyin çabuk bitmesi gibi o güneşli yaz günleri de, gençlik yılları da göz açıp kapayıncaya kadar yitip gider... İşte yine bir yaz mevsiminin son ayı da bitti.

Geldik sonbahara... Sonbahar Eylül demek.. Hani şu şairlerin şiirlerinde ilham aldığı, edebiyatımıza konu olan hüzün ayı Eylül. Yitip giden, biten, özlenen aşklara bol bol şiirler yazdıran, kırık kalp çekmecesinden tozlu anıları çıkartan, hazan ayı, güz ayı, bağ bozumu, hasat ayı "canım Eylül". Ilık sonbahar havasının hüküm sürdüğü Eylül...Hem bitiş, hem başlangıçtır Eylül. Yaza elveda derken, kendine "merhaba" demektir. İçe dönmek, yalnızlığa yürümek, sessiz ağlayışlar, şiirler, dizeler, kitap sayfalarıdır Eylül...Sararan yaprakların dallardan kopuşu, tablo gibi manzaraya dönüşüdür Eylül'ün sarı rengi...Sarı Eylül'e özgüdür...Eylül sadece bir "ay" değil, ruhuyla başlı başına bir mevsimdir...

Peki hep gözü yaşlı mıdır Eylül'ün? Asla... Berekettir Eylül ve çalışkandır. Bir telaş başlar doğada Eylül'de... Tabiattaki bütün canlılar da insanlar gibi kışa hazırlık yapar bu ay. Karıncalar yuvalarını hazırlar. Çiftçiler ekinlerini toplar, kışlık yiyeceklere hazırlık başlar. Bilginin, eğitim-öğretimin başladığı aydır. Meşhur Eylül sıcakları vardır bir de...Kendi güzelliğini bilmesine rağmen yazın gidişine Eylül de kıyamaz. Kışın kasveti gelmeden son güneşleri yakalar insanların umudunu diri tutmak için... Nice nice mısralar vardır Eylül'e yazılmış, Eylül'de yazılmış...

İşte Cemal Süreya'nın dediği gibi; Bir gün aklına gelecek olursam, bana şiir ısmarla; Eylül'ü konuşalım... Şiir tadında bir ay olsun...