Kırılmışlığım bile estetik bir şiir gibi artık.
Çünkü zamanında öyle duygulardan geçmesem, şu an olduğum böyle duygularda olamazdım.
Bugünkü ben, o duyguların bir olarak vücut ettiği, yekten var ettiği ben…
Sabahın ıslak ve yüzde yüz yağmurlu ilk saatleri,
En tatlı mevsim.
Tüm doğanın birbiriyle yarış halinde kendini sunduğu, “kimin en iyi bıraktığı” telaşlı yarış halleri...
Düşen cılız yapraklar, tutunamayıp dalı sıyırarak düşen damlalar…
“Öpücüğünü kondurmanın gürültüsü ve asaletiyle” birer birer süzüldükleri haller…
Bu yağmur.
Bu sabah.
Uzun zaman önce hangi duygu yoğunluğunun içinde bocalayıp, uzun zamandır ilk kez,
Hangi duygunun içinden geçerek uyandığımı bilmenin
Hafif ama derin farkındalığındayım...
Bana minik bedenimi hatırlattılar…
Nerden nereye… Değil mi?
Sonsuzca sürmeyeceğini yaşayarak öğrendiğim bu duygular.
Aslında en çok yanıldığımız nokta da bu:
İçinde bulunduğumuz ruh hâli, taşıdığımız o anki duygu her ne ise sonsuza dek sürecek sanıyoruz.
Ama sürmüyor. Hiçbir duygu sonsuz değil. Sadece o anın yoğunluğu bizi buna inandırıyor.
Misafir duygular…
Bir saat önceki sen bile sen değilsin.
Dünkü sen aynı şeyi bugün aynı yoğunlukla hissetmiyorsun.
Kaldığı gibi kalacak olma yanılgısını bize düşündüren şey ne peki?
Bir kitap düşün…
Bölümleri var. Bütün karakterlerle tanışmak zorundayız. O bölümleri atlayamayız üstünkörü.
Bazen hiç istemediğimiz sayfalar okuyacağız ya da sayfaların hiç bitmesini istemediğimiz anlar yaşayacağız.
Ama devam edeceğiz.
Çünkü hikâyeler dünyayı döndürüyor…
Sen de kendi hikâyeni yaza yaza ilerleyeceksin. Bugün, eğer okumayı istemediğin bir sayfadaysan… O karmaşanın içinde bile, estetik bir şiir gibi ol… Ya da bugün her nasılsan çok iyi ol olur mu?
Yazı: Demet Ardıç
