Değişimi zor oluyor insanın...


Aynı şeyleri yapmam, kendime yaşatmam dediği her anını, tekrar tekrar yaşatıyor kendine. Deja-vu gibi hayat, neyi yapmam der ise düşüncelerinde planlar ise onu defalarca yaşıyor.


Değişemiyor insan...


Sadece büyüyor, olgunlaşıyor. İçindeki benlik hep aynı kalıyor. Büyüdükçe kabuk bağlayan yaraları oluyor sadece benliğinde. En ufak bir rüzgarda yine aynısı oluyor, yaşadıklarını yaşıyor, anlık tecrübeleri yön veriyor yine, kabuk bağlayan tecrübeleri değil! Ben de dahil, halbuki benliğinin ne getirdiğini dinlese dingince, hem yaş almayı hem de kabuk bağlamayı öğrense değişir o vakit... Nadiren değişen yok mu? Tabii ki var; o da biraz sert estikçe dik durdukça, adı sen çok değiştin oluyor. Alışmış çünkü karşındaki ılık ılık esmesine, eğilmesine, ödümüne... Ne var ki biraz da sen, karşında olan zat-ı muhterem eğilsen, ılık ılık essen de, kırmasan sert eserek yaprakları... Ama olmuyor değil mi, illa ki can acıtıcan, çok seveni kanatıcan, fedakarlık yapanı kanırtıcan. Bu işin fıtratında var değil mi?


Değişimi zor oluyor insanın...


Aynı şeyleri yapmam, kendime yaşatmam dediği her anını, tekrar tekrar yaşatıyor kendine. Sonra da tükeniyor, değişemiyor aslında sadece daha da çok savruluyor yorgunluktan, dinginlik geliyor üzerine.


Bir nevi pes etmek de diyebiliriz buna. İPİ BIRAKMAK DA DİYEBİLİRİZ...

Facebook Yorumları

YORUMLAR

Yorum kurallarını okumak için tıklayınız!

İnternet sitemizde kullanılan çerezlerle ilgili bilgi almak ve tercihlerinizi yönetmek için Çerez Politikası, daha fazla bilgi için Aydınlatma Metni sayfalarını ziyaret edebilirsiniz. Sitemizi kullanarak çerezleri kullanmamızı kabul edersiniz.