Kocaman bir nefes alıyorum bazen, ciğerlerim havayla doluyor, daha doğrusu "soluk" alıyorum.

Ciğerlerim havayla doluyor da ya ruhum? Ruhum da ciğerlerime hava doldurmakla doyar mı ki?

O kadar çok koşturuyoruz ki, sürekli bir yerlere yetme çabası, bir görevimiz bitti mi, hemen öteki için yol alma çabaları. Ama ya biz? Bedenimiz yetişiyor belki bu tempoya, belki beynimiz de eyvallah, ya ruhumuz?

Ruhumuz da o tempoya, koşturmaya, sürekli bir işi bitirip ya da bitirmeden bir diğer işe yetişme çabalarına ne diyor acaba? Hiç sordunuz mu peki? Daha doğrusu etten kemikten ibaret olmadığımızın kaçımız farkındayız? Hepimizin eşsiz muhteşem bir ruhtan da ibaret olduğumuzu, bedenimizle beraber, hissettik mi hiç? Biricik olduğumuzun; ruhumuzun da tıpkı parmak izimiz gibi yegane olduğunun...

Kendimizi sadece bedenden ibaret sanmamız ne büyük yanılgı oysaki, yaradanın ya da ilahi gücün bir parçası olduğumuzun, o bir parça olmadan bütünün eksik kalacağının yani kıymetimizin ve değerimizin farkında mıyız acaba?

Oysaki çoğumuz o değeri, kıymeti dışarıda aramıyor muyuz?

Olaylardaki rollerimizle, kişilerin davranış ve bakış açılarıyla kendi değerimizi ya da değersizliğimizi ölçmüyor muyuz?

Sürekli bir çaba içinde değil miyiz, daha çok değer görmek için? Daha fedakar, daha verici olmuyor muyuz daha çok alabilmek için?

Oysa ruhumuz olduğunu bir fark edebilsek, hapsolduğumuz bedeni korumak için çıldıran egomuzu bir sakinleştirebilsek...

"Sakin ol, ben buradayım, yanındayım" diyebilsek...

Beynimizin fark ederek ya da fark etmeden depoya attığı tüm bilgilerin genel geçer olduğunu, yargılardan, yanılsamalardan ibaret oluğunu anlasak...

Belki de hayatımızın kırılma noktası yukarıdaki sorular ve hepimizin kendimize dürüstçe vereceği cevaplar; her türlü suçlamadan uzak, kurban rolüne girmeden, kendimize samimiyetle vereceğimiz cevaplarda saklı.

O zaman ne duruyoruz?

Hadi, koskocaman bir nefes alıp sadece bedenimizi değil ruhumuzu da doyurmaya niyet edelim.

Huzurla…

Yazı: Güliz Yavuz