Okul bir çocuğa neler vermelidir? Akademik başarı mı, yıldızlı pekiyiler, takdirli karneler mi ya da yetersizlik hissi mi? Sen bunu yapamadın, öteki bunu yapabildi türünden marazi bir hırs duygusu mu? Bana sorarsanız hiçbiri. Okulun çocuğa ne vermesini istediğimle ilgili net bir fikrim olamadı hiç. Benim tavrım daha çok: Okul çocuktan ne almamalı? Merakını, oyun zamanını, kendine özgülüğünü almasa güzel olur, düşüncesi ile geçti...

Uzay’ın 2 senedir öğrencisi olduğu okulu da en çok bu yüzden seçtim. Çocuğa kendini geliştirmesi için gerekli ortamı sağlayan; ama ona karışmayan, onu bir şekle sokmaya çalışmayan. Bu aslında bir kitap tanıtımı yazısı ama bunun Uzay’ın okuluyla çok ilgisi var.

Geçenlerde Uzay ile beraberken bir çocukla karşılaştık. Çocuk yaş ve vücut olarak Uzay’dan büyüktü ama konuşmasıyla ilgili bir sıkıntı göze çarpıyordu. Çocuktan ayrıldıktan sonra Uzay’a açıklama yapmak zorunda hissettim kendimi. “Bazı insanlar ötekilerden geç gelişirler, o yüzden o çocuk öyle konuşuyordu” dememle cevabımı almam bir oldu: “Anne, her insan farklıdır, o da onun normali...” Uzay’ın farklılıklara karşı olan bu tavrına hayran oldum ve bunu okulda öğrendiğine eminim; çünkü kendime baktığımda farklılıklara karşı 4.5 yaşındaki oğlum kadar olgun olmadığımı gördüm...

Feridun Oral’ın yazdığı ve resimlediği “Farklı Ama Aynı” farklılıklarla ilgili yürek ısıtan bir kitap. İlkbaharda, yeşil çayırlarda doğan yürüyemeyen bir oğlağı anlatıyor. Öteki keçiler ve oğlaklar taştan taşa sekip tırmanırken bu küçük oğlak zayıf ön ayakları yüzünden hep bir kenarda oturuyor. Sürü bir yerden bir yere gittiğinde ise çoban onu kucağında taşıyor. Ta ki çoban düşünüp, taşınıp küçük oğlak için bir alet yapana kadar. 3 tekerlekli bisikletin keçi versiyonu olan bu alet sayesinde küçük oğlak hareket özgürlüğüne kavuşuyor. Farklılıklarımız da olsa aslında hepimiz aynıyız ve beraberce çok güzeliz diyor hikâye. Güneşli ilkbahar günlerindeki umudu simgeliyor...

(YKY)

Hazırlayan: Damla Çeliktaban