Şirin kasabamızda önünden geçtiğim bahçeden;

"Hanım kız şu eriklerden al hele..." sesi köyün delisinin dadandığını bana hissettiren O sesin geldiği zamanları hatırladım bugün... Ne olduğunu bilmediğim gizemli ses. Ufak çaplı bir kalp krizi hissi, biraz korku biraz da sesin tanıdıklığını içinde ölçme çabam...

Çok iyi hatırlıyorum, 'emmi' derdik... Saçı beyazlayıp da bastonu olmayan amcalara. Huysuzluğu ile tanınır ama içinde barındırdığı şefkati de, bahçesinin her önünden geçenine eriklerinden illaki ikram edip yedirmeden salıvermeyişinden bilinirdi...

Ne kadar deli midir, ermiş midir diye endişelere boğulsak da o eriği ya korkuyla yiyecek ya da oradan sıvışmanın yolunu bulacaktık. Çocuk aklımızla bir deliyi atlatmanın planlarını film gibi çekerdik, saniyeler içinde çocuk hayalimizde... İşte çocukluğumuzdaki tüm çocuklar gibi o mutluluğun sırrı, aslında o gülüşlerimizin sahici oluşundaydı. Katıksızlığındaydı.

Hayal kurabiliyor ve o hayali önemsiyorduk. Büyük bir ciddiyetle içine türlü roller yerleştirip, başrole geçtiğimiz hayallerimizi anında kafamızın üstündeki beyaz bulutçuğun içine sığdırıyorduk. Durdurana aşk olsundu. Emmiyi atlatma planlarını o bulutçuğa sığdırırken, kendimize çabasızca hayran oluyorduk...

Kalbimiz hemen kütür kütür atmaya başlıyor, nabzımız bilmem kaç oluyor, heyecanımız adeta hayallerimizi diriltiyordu. O anın içinde bulunmanın keyfi, nefisliği çocuk olmanın kanımızı sıcak sıcak akıtan, amcayı deli ilan eden tatlı kıpırtısı o günlere dair en eşsiz deneyimlerdi. Şu an tüm olağan çocuk hallerimizin o güzelim sahnelerine dalmak, dudağımı kıvrımlarıyla sonuna kadar gülümsetiyor...

Erik canım istedi vallahi... Şimdi ışınlanma şansım olsaydı da emminin bağına bahçesine, deli akıllı dinlemeden dadanıverseydim. Hatta bir taşın üstüne oturup, emmiceyi karşıma alıp birkaç kelam ederken, sohbetin tadına eriklerim de eşlik etseydi.

Varılmayacak bir hayal değil canım, bi memleket kadar ötemde...

Sevgiyle kalın...