Evde Direniş!

Son yıllarda, kişisel gelişim üzerine çok çalıştım. Kitaplar okudum, uzun dönemli atölyelere katıldım, gidebildiğim, ilgimi çeken seminerlere girdim.

Hayatın gelişim kısmında, keşfettiğim en renkli, sonu olmayan, şaşırtıcı kavramlar; felsefe ve psikolojiyle kavrulmuş kişisel gelişimdir diyebilirim.

Karakterimden olsa gerek; en becerebildiğim kısmı 'kabullenme'. Herkesi, her şeyi olduğu gibi, katkısız, özüyle sevmeyi ve kabullenmeyi edindim.

Bu noktaya gelene kadarki süreci hiç hatırlamıyorum; yavaş yavaş, özümün kendini bulduğu noktalardan ilerleyerek, sanki bir günde, kendiliğinden kabullenme gücü kazandım.

Etrafım için harika oldu. Her ne kadar daha benci, istemediği yerde durmayan biri haline gelmiş olsam da; duruyorsam keyif alan, iyi tarafından bakan, o an'da duran bir tip oldum. İnsan kabullenmeyi öğrenince, bir süre sonra sabır, anlayış refleks olarak yanında geliyor.

Kabullenme paketiyle birlikte gelen bir yan etki; zaten yapılmış olan seçimlerin değerlendirilmeyip, oluruyla olmazıyla birlikte kabul görmesi.

İşte bu yan etki de bir süre sonra yanında tembelliği getiriyor...

Yurt çapında olan bu genel direniş, yanında benim kişisel bir uyanışımı getirdi...

Sanki kırk yıldır uyuyormuşum gibi, dinç ve dimdik uyandım; yeter diye havalandım.

Ev halkını çocuklar ve yetişkinler diyerek ikiye ayırırsak; yetişkin kısmının yüzde ellisi, bu uyanışıma müdahale etmeye, uyanışımı bastırmaya; haklarımı yok saymaya, iki güzel sözle beni sakinleştirmek yerine, alışık olduğu düzende, kimseyi dinlemeden kendi yolunda ilerlemeye devam ediyor.

Ben bu sefer kabullenmiyorum; çapulcu de, asi de; istediğin adı koy, ya dönüşeceğiz ya çökeceğiz diyorum... Duran adama hayran kalıp, şu an durma, susma, bekleme eylemi kısmındayım.

Bana güç ve özgüven verdi bu direniş. Varım, buradayım ve fark yaratabilirime inandım...

Hepsinden önemlisi, evinde direnmeyen, ülkesi için hiç direnemez diye düşünmeye başladım!