Arkadaşlıklar biter

Bir gün küseceğiz. Senle ben, birbirimize canımın içi derken bir gün çat diye konuşmamaya başlayacağız. Fotoğrafın yanına, arkasına not düşmemize gerek yok, yılını çok net bileceğiz. O hep sol elimizi havaya kaldırıp da zafer işaretiyle fotoğraf çektirdiğimiz yıl küsmüş olacağız.

Ve sorun bu kez bende değil sende olacak! Sırf senin yüzünden bir elimiz havada nereden geleceğini bilmediğimiz ama beklediğimiz zaferi beklerken birer birer eksileceğiz. Hani ben seni başkalarına ‘o en sevdiklerimden biridir’ diye anlatırken, şimdi sorsalar ‘Bilmem ki biz konuşmuyoruz’ diyeceğim. ‘Aaa nasıl olur?’ diyecekler, uzun uzun anlatmayacağım, geçiştireceğim: ‘Oldu bir şeyler’ diyeceğim. Şunu asla söylemeyeceğim: ‘Çünkü o gitgide bazı şehirlerin bazı samimiyetsiz muhitlerine benzedi! Biz de başka sokaklara sapan, sırf karşılaşmamak için yolunu uzatan insanlar olduk.’ Artık sana dair kuracak uzun cümlelerim olmayacak. O yüzden de kestirmeden ana yola savrulacağım, ‘Boşver, arkadaşlıklar biter’ diyeceğim. Son cümlem bu olacak güzel kardeşim!

Haklısın, sen de bana kızacaksın, gıcık olacaksın, zaten ben de Hoşgör Köftecisi değilim. Ama inan gel de bir oturalım diye otursak bir masaya, garson ‘Ne alırsınız?’ diye sorsa, sen bana baksan, ben ‘1-0’ derim güzel kardeşim, ‘ben öndeyim, bize iki çay, biri şekersiz.’ Garson not alır. Sen bilir misin not almayı?

Ben çok not tuttum belki de o yüzden hatanın çoğu bendedir diyeceğim. Şunu söylemek için bin kere içimden tekrar etsem de sana diyemeyeceğim: ‘Biz tek tek takvimlere not alırken, sen neden sustun, niçin hep bahaneler ürettin?’ Rahat ol, bunu sana sormayacağım. Sorsam, yine aynı hikayelere başlayıp, bende kalan son sabır tanelerini de tüketirsin güzel kardeşim. ‘Biliyorsun evin mobilyası, anamın derdi, babamın hatrı..’

Zaten biz o masaya oturur muyuz? Oturmayız bence. Otursak da ben sana dönüp de bir kere bile, ‘Direnmenin bahanesi olur mu’ demeyeceğim. Yazık valla deli gibi çıkmış, ‘Artist burada’ diye bağırmış, halbuki artist çok güzel kardeşim, biri de sensin. Bir gün o masaya oturursak, yok ya utanırım, sana artist de demeyeceğim. Nasılsa, zafer günü geldiğinde, sen direnmesen de hepimizden güzel anlatırsın nasıl direndiğini, süslersin gaz bombalarıyla hikayelerini, kafanın kenarından fişekler geçmiş olur. Ölenle ölmüş gibi de en güzel sen ölürsün güzel kardeşim.

Şimdi sözlerimi bitirip gidip kendime kopkoyu bir kahve yapacağım, bol sütlü, şekersiz. Yanına da ekşi mayalı ekmek, üstüne şekersiz reçel. Şekerim var bilirsin, asabiyetim belki de ondandır. Dedim ya, ben de Hoşgör Köftecisi şubesi değilim. Evdeyim şimdi, teypte Alfredo Lopez çalıyor. Dilini anlamıyorum, belki de geçer bu günler diyordur, oturursunuz yine belki bira olmaz da samimiyetsiz bir kahve içersiniz diyordur… sözlerinde. Neyse. Kendine dikkat et de demiyorum, en çok sen dikkat edersin kendine, cümleten hepimize geçmiş olsun güzel kardeşim!