Örgü ve Zen

Malum fıtık illeti beni eve tıktığından beri son zamanlarda örmediğim kadar çok örgü örmeye başladım. Daha küçücükken, üç teyze ve bir anneanneyle bolca vakit geçirirken öğrenmiştim tığ tutmayı, şişle örmeyi. Yıllar sonra nereden estiyse bir gün yeniden elime aldım tığı ve deli gibi örmeye başladım. Şişlerle aram niyeyse pek iyi olamadı, ben de her numara tığla her türlü numarayı denedim diyebilirim.

Annemin zorla çeyizime tıkıştırdığı o anlamsız örtüleri, el işlerini artık birer sanat eseri olarak görebildim böylece. Deli işi dediğim, anlam veremediğim çoğu parça şimdi çok kıymetli benim için!

Tekrarlayan örme hareketinin bir tür hipnoz etkisi yaratarak beyin dalgalarını yavaşlattığı biliniyor. Dolayısıyla örgü örmek zihni sakinleştiriyor, bir nevi meditasyon hali yaratıyor. Beni en çok etkileyen tarafı, bir yumak ipi alıp da bir şeye dönüştürmenin, bir şeyi ilmek ilmek dokumanın nötrlüğü aslında. Ama insanlar bayılıyor vakit harcamaya değmezmiş gibi gözüken incelikleri seyretmeyi. Üzerinde çok uğraşıldığı her halinden belli olan her şey bizi etkiliyor. Bu basitlik hoşuma gidiyor.

Çocuklara bakın. Hepimiz bir zamanlar kağıdın üzerine bir şeyler çizip, yaptığımıza bakıp heyecanlandık. Makasla bir şeyleri kesip birbirine yapıştırdık, boyadık, şarkılar uydurduk, kendi kendimize dans ettik. Bir şeyler yaratma, oluşturma sürecine ihtiyaç duyduk, aklımızdan geçen binbir türlü komikliği ifade etmezsek boğulacak gibi olduk.

Bu hafta, geçici olarak ev arkadaşı olmaktan müthiş keyif aldığım Ada ile bolca oyun oynadık. Kendisi dört yaşında. Ben örgü örüyorum, o kestiği kağıtları getirip bana gösteriyor.

Kimse birinin diğerinden daha güzel ya da anlamlı olduğunu söyleyemez. İkimiz de her ne yaptıysak benzer şeyler hissettik çünkü yaparken. Hele kreşte özene bezene yapıp getirdiği sanat eserleri yok mu, ben daha mı çok gurur duyuyorum sanki ördüğüm yeni bir bereyle? Boyadığı kağıtları gösterirken heyecandan eli ayağı birbirine dolaşıyor…

Üretmenin verdiği keyfi yeniden keşfettiğim için şükrediyorum. Şu zor günlerde yapabildiğim nadir aktivitelerden biri de olsa, örgü örmek beni Zen yolunda kalmaya davet ediyor, bazen çok dikkatli, her bir ilmeği sayarak; bazen de sadece, öylece ilmek üstüne ilmek atarak ilerledikçe bana dünya kadar hikayeler anlatıyor. Ya da hiçbirşey yapmasa bile, şirin bir şey üretmiş oluyorum ve keyfim biraz yerine geliyor!