Okul seçim süreci başlasın

Nihayet vakti geldi. 5,5 yıldır kendimi ve Uzay’ı özenle koruduğum Türk eğitim sistemine intibak etmemize iki mevsim kaldı. Bu da benim okul arayışlarımın başladığı anlamına geliyor. Gerçekten, sonsuz kadar ertelemek istediğim sürecin içindeyim. Ve hatta iki okul ile görüştüm bile… 3 okul daha göreceğim. 5 tane yeter, daha fazla görürsem kafam çok karışır ve karar veremem biliyorum. Nihayetinde içinde ne eğitim ne de sistem olmayan bir silsilenin içinde aranmaktan söz ediyorum; felsefe aramak filan bunlar ütopik, biliyorum…

Şimdi size önümdeki ayrımlardan söz edeceğim. İlk etapta elbette özel okul mu devlet okulu mu sorusu geliyor ilkokul seçecek veli adayının karşısına... Benim önceliklerin açısından bakılınca Uzay bir özel okula gidecek gibi gözüküyor.

Her ailenin yaşantı dinamikleri birbirinden farklı elbette. Yaşanan yerin özellikleri (büyükşehir, küçük şehir, kasaba vs.), aile bütçesinden okula ayrılabilecek miktar ve ondan sonra da diğer öncelikler sıralanarak vermek lazım okul kararını. Bizim ana başlıklar şöyle:

Okul eve yakın olmalı. Büyükşehir yaşamının en katlanılmaz kısmı olan trafik çocuğu 6 yaşında içine alıp oyun vaktinden çalmamalı. Kendim bıktığım trafiğe çocuğumu kurban edemem bu konuda netim; bu sebepten dolayı okula göre evi de değiştirebilirim.

Okulun performans ve sınav odaklı olmaması benim için önemli. Bunun için de belli bir bakış açısına sahip olması gerekecek illa ki. “En lider çocukları biz yetiştiriyoruz, bizden çıkan çocuk Nobel kazanıyor” gibisinden janjanlı tutumlara hiç tahammülüm yok. Eğitimpedia kurucusu Ali Koç ile yaptığım röportajda Ali Bey şöyle demişti: “Eğitimin şu anki hali doğru bir hal değil. Eğitimin özünde ihtiyaçtan ortaya çıkması ve birebir olması vardır. O yüzden yanlış sistemin içinde harikalar yaratılmaz. Kötülerin arasından iyisi olunabilir.” Evet, tam olarak bu. Kendini en harika olarak pazarlayan okuldan şüphe ederim; mütevazı ve çocuk odaklı olmasını tercih ederim. Çünkü çocuk özünde meraklı bir yaratıktır. Bir okulun çocuğa yapabileceği en iyi şeylerden biri bu merakı öldürecek şekilde travmatik yaşantılar yaşatmaması olacaktır. Aksi halde 14 yaşında sınavda tam puan alamadı diye kendini öldüren gençlerin haberleri yaygınlaşmaya devam edecektir. Hayat böyle bir şey olamaz ve olmamalıdır.

Öğretmenleri mutlu olsun. Okulun imkanları, felsefesi, binası nasıl olursa olsun öğretmenleri mutlu değilse oradan iş çıkmaz. İlkokulda öğretmen en kritik mevzu. Keşke sihirli bir değnek olsa da Türk öğretmenlerini de tıpkı Finlandiyalı meslektaşları kadar saygın, iyi para kazanan, iyi eğitim almış bir hale çevirebilsek. Çocuklarımızı en hassas dönemlerinde onların ellerine bırakıyoruz. Mevcut sistemin olumsuzluklarına rağmen çalıştırdığı öğretmenleri kendine bağlamayı bilen ve onların haklarını koruyup gözeten bir kurum olmalı seçeceğim okul.

Sonuç olarak akademik başarı yerine çocuğumun severek gittiği, güvende olduğu ve hoşgörülü ve herhangi bir görüşün fanatiği olmayan bir kurum seçeceğim. Eski kafalı olup da çocuğum doktor, mühendis, avukat olsun derdinde hiç değilim. Hayatın değişme hızının eskisine hiç benzemediği internet sayesinde sınırların kalmadığı bir dünya burası unutmamak lazım. Şu anda bizim hiç bilmediğimiz meslekler icat olacak 20 yıl içinde. O hiç bilmediğimiz dünyaya çocuklarımızı hazırlamak 2 senede bir değişen eğitim sistemi ve neyi sınadığı belli olmayan sınavlara çocukları hazırlamakla değil, adaptasyon kabiliyeti ve kişilik özellikleriyle güçlü çocuklar yetiştirmekle mümkün olacak bana kalırsa. Belki de yanılıyorum. Göreceğiz.