Hayatta en zor şeylerden biri yalnız bırakılmak. Yaşanmadan anlaşılmaz bir durum. Yalnız kalmak kişinin kendi tercih ettiği bir durumken, yalnız bırakılmak ise tamamen kişinin kendi isteği dışında olan bir durumdu. Bu bazen alıştıra alıştıra gelirken insanın başına, bazen de bir anda oluverir. Neye uğradığını, diyeceğini, ne tepki vereceğini şaşırırdı. Ben de o bir anda yalnız bırakılanlardan oldum. Neye uğradığımı şaşırdım, ne diyeceğimi bilemedim. Alfabedeki tüm harfleri bir araya getirmeye çalıştım yine de diyecek bir şey bulamadım. Zaten bulsam ne fayda eder ki karşımda söyleyeceklerimi duyacak kimse olmadıktan sonra. Eskiden çevremde ailem kadar değer verdiğim, yediğimizin, içtiğimizin ayrı gitmediği, birimizin canı yansa, ötekinin canının daha çok yandığı, her özel günümüzde bir arada olduğumuz, birimizin bir şeye ihtiyacı oldu mu hep beraber o sorunu çözdüğümüz, birlikte ağlayıp, birlikte güldüğümüz kan bağı olmadan aile nasıl olunurmuş herkese gösterdiğimiz bir arkadaş gurubumuz vardı. Sonra bir anda beni yalnız bıraktılar…

“Ne oldu, bir şey mi yaptım?” diye soramadan çekip gittiler hayatımdan. Beni yarı yolda bırakıp, sanki hayatlarında hiç olmamışım gibi yollarında yürümeye devam ettiler. Oysa biliyorlardı ki gurupta kendilerine en çok değeri veren kişinin bendim. Çünkü benim bir kardeşim ya da abim veya ablam yoktu. Bu yüzden onları hep olmasını istediğim kardeşlerim yerlerine koydum ve bunları bildikleri halde beni yalnız bırakmaktan hiç çekinmediler. Duygularımı, neler hissedeceğimi hiç düşünmediler ve dostluklarına devam ettiler ve etmeye de devam ediyorlar. Elbette vardır içinizde benim gibi bu durumu yaşayan. İlk başlarda suçu kendimde aradım. Acaba birine bir hata mı yaptım, bir şeyi mi unuttum diye kendimi yedim bitirdim ve en sonunda anladım ki aslında hayatı en başında onlara bu kadar fazla anlam yükleyerek yapmışım. Hiç kimseye bu kadar anlam yüklememek gerekiyormuş çünkü dünya öyle bir hâle geldi ki güveneceğimiz, en çok seveceğimiz ve değer vereceğimiz tek kişi kendimiz olmalıymışız. Bana bunu en iyi şekilde anlattılar. Artık o, kendimi suçlayıcı tavrımdan eser kalmadı şimdi çünkü anladım ki benimle olan menfaatleri bittikleri için gitmişler, beni, benden alacakları kalmadıkları için yalnız bırakmışlar. Şimdi daha iyiyim. Çünkü bir zamanlar onlara verdiğim değeri, sevgiyi ve ilgiyi kendime veriyorum. Bu yüzden kendimi daha iyi, daha mutlu hissediyorum.

İyi ki çıkmışlar hayatımdan. İyi ki yalnız bırakmışlar beni. Bu durumu fırsata çevirerek kendim için yaşadığım bir hayata sahibim artık. Kırgın değilim hiçbirine. Küs de değilim. Yine başları sıkışsa, bir şeylere ihtiyaçları olsa ve kapıma gelseler hiç koşulsuz yardım elimi uzatır, gerekli yardımımı yapar ve giderim. Her şeyi unutup, yanlarında kalmaya devam edemem, etmem artık. Çünkü hep böyle yaptığım, yaptıklarını sineye çekip, görmezden geldiğim için terk edilen ben oldum. Artık birilerinin duyguları ile sürekli oynanıp, sonra hiçbir şey yokmuş gibi davranacağı bir adam değilim. O ben gitti, yerine kendi için yaşayan, ne olursa olsun kendi isteklerini ve sevdiklerini yapan bir adam geldi. Bu hale gelmemde emeği geçen herkese teşekkürler. Ve unutmayın ki bir gün siz de yalnız bırakılacaksınız. Çünkü kimse ama hiç kimse yaşattığını yaşamadan göçmez bu dünyadan…