Pozitif bakma moduna aldım kendimi bu aralar. Bardağın dolu tarafından bakma felsefesi de diyebiliriz.

Sorun mu çıktı, “Halledilir ya”.

Parasız mıyım, “Bu dönemde kimin geçim derdi yok ki”.

Eşimle mi kavga ettim, “Her ailede olur böyle şeyler” deyip geçiyorum.

Böyle düşünmemi sağlayan şey dünyaya musallat olan hastalıktan başkası değil. Çünkü sağlıklı olmanın değerini bir kez daha gözüme gözüme soktu. Hayat ben varken var ve ben mutluyken güzel demeye başladım. Aslında daha rahat, daha az stresli olmamı sağlıyor bu ruh hali. Bir miktar huzur veriyor ve şükretmeyi benimsetiyor. Hayatta ve sağlıklı olmaya, sevdiklerinin, ailenin, dostlarının iyi olmasına şükrediyor insan. Geriye kalan her şey nasıl olsa halledilir.

Aslında ne kadar basitmiş hayatın felsefesi. Sağlık, huzur ve sevdiklerin. Tabii bunu fark ettiğim ve kendime benimsetmeye çalıştığımı geçmişte farklı zaman dilimleri oldu. Sonrasında en azından bir tane kötü özelliğimi arkamda bıraktım ve daha mutlu olmaya odaklandım. Bu sefer neyi mi bırakıyorum, şikâyetlerimi. Yeterince uyuyamıyorum, çok ve stresli çalışıyorum, zamanım hiçbir şeye yetmiyor, kendime zaman ayıramıyorum… Daha birçok şikâyet. Söyle bir kendimizi sorguladığımızda sürekli şikâyet ettiğiniz ama şu anda şükür sebebimiz olan şeylerin hiç de az olmadığını fark edebiliriz.

Bakalım bendeki bu Polyannacılık oyunu ne kadar sürecek?