Bazen gidesin gelir başka diyarlara. Kuşlar gibi uçup gitmek, rahat nefes almak istersin. Ama seni bağlayan bir neden olur. Öyle bir çıkmaz sokağa girersin ki; sokaktan dışarı adım atamazsın. O çıkmaz sokaktan kurtulsan geride bıraktığın annen ve kardeşin... "Çıkıp gitsem onlar ne yapar bensiz?" düşüncesi. Eğer ben adım atsam kendilerine bakamayacak kadar güçsüzler, savunmasızlar.

Öyle yoruluyor ki bedenim ruhum. İçimdeki sancı anlatamayacağım kadar büyük ve derinden. Desem ki ruhum hayatımdan yoruldu yeridir. Peki çaresizlik? En üst seviyede. Derler ya her şey dört duvar arasında olur, o dört duvar yaşadıklarımızı içine almış buz gibi acımasızca hayatımızın zorluklarını izleyen cisim. Dili olsa o kadar şeyi anlatır ki hıçkıra hıçkıra ağlamalarımı. Acılarımı. Neyi anlatsın...

'Hayat o kadar zor ki' klişesi geliyor aklıma gerçekten de zor yüzü gülemeyen insanlar için. Hayatın zorluklarıyla mücadele eden insanlar da gülecek elbet ben buna inanıyorum. Çaresizlik içine girdiğim zaman aklıma daha kötüleri gelir ve şükrederim.

Diyecegim şu ki hayat ne kadar zor olursa olsun pes etmek yok İlayda. Sen güçlü bir anne, güçlü bir baba, güçlü bir abla ve güçlü bir kadınsın.