Bu bizim hayatımız. Doğrusuyla, yanlışıyla, kararıyla, kararsızlığıyla... Dilediği gibi yaşamalı insan, öyle değil mi? Madem ki bu hayat bizim, o zaman doya doya yaşayalım huzur içinde…

Güne başlarken hem de günü bitirirken uyguladığımız belli rutinler var… Güne iyi bir enerjiyle başla; gülümse, tutkunu, mutluluğunu artır. Her şeyden önemlisi, güne nasıl başlarsak öyle tamamlayacağımızı unutmayalım. Gülümsemek için huzur mu lazım, nasıl olacak? Mutluluk derinden bir huzur ve memnuniyet duygusudur. İnsan, nefreti sevginin zıddı zanneder. Nefretin sebebi, sevgiden yoksun olma hâlidir çoğumuza göre… Skomsvold, "Bir insandan nefret ettiğimizde onda kendi içimizde gömülü bir şeyden nefret ederiz" der ve ekler: "Bizim içimizde olmayan bir şey bizi rahatsız etmez." Nefret, felakettir ve derinlerde bir yerde bize ait bir sebebi vardır. Hakiki sevgi ise saftır ve sebepsizdir.

Huzurlu bir insan olmamızı engelleyen kötü düşüncelerden arınalım. Kızılderili atasözü şöyle der: “İnsan iki ruhludur. İçinde bir iyi, bir de kötü köpek kavga eder. Kişi hangisini daha çok beslerse o kazanır.” Öyleyse, bizim elimizde mutlu olmak da mutlu etmek de… Hadi o vakit, iyiyi besleyelim. Kötülüğü, nefreti yaşatmayalım.

İnsan, davranışlarının çok değişken olması sebebiyle sevgiyi de yaşar, nefreti de yaşar. Merhamet dolu bir kalp huzur verir, mutluluk verir… Sevgidir bu. Nefret ise iç karanlığına gömülmüş yıkıcı, zarar veren, kötülük besleyen duygulardır. Özümüz içimizdedir. Tüm güçlü yanlarımız ve değerlerimiz sayesinde kurulur. Pozitif bir tutumumuz varsa şefkat dolu sevgiyi, huzuru yansıtırız.

Hoşgörülü kişi farklılıklardan değil, benzerliklerden hareketle karşısındakiyle ilişki kurmaya çalışır. Önyargıları yok etmek için hoşgörüye ihtiyaç vardır. Bir tebessüm bazen çok şey değiştirir. Sevgi duygusu olan, affetmeyi bilenin yüreği merhamet doludur.

O zaman sevgiyi besleyelim, nefreti değil!

Sevgiyle kalın…

Sevim Yeşilyurt