"Deli gibi sevmek ruhumuzda var..."

Bir şarkıda geçen bu sözler sevmek konusundaki cömertliğimizi, sevmeye bakışımızı, sevmenin bizdeki tezahürünü anlatır gibi yazılmış sanki. Biz sevmeyi tanımlarken bile gönlümüzün en derininden gelen seslere naralar attırırız, ya şarkılarla ya şiirlerle, belki de en naif sohbetlerle... Tanımlamalardan sıyrılıp eyleme dönüştüğünde sevmek, işte o zaman kimse tutamaz bizi. Sevmelerle hemhal ederken gönlümüzü o her zamanki alışkın olduğumuz halimizden bihaber oluruz. Sevmek bu değil mi zaten? Gönle giden yollarda koştururken hiç yorulmadan olabildiğince yol almak... Sonunu görmeden, hiç sebebi yokken, başımıza nelerin geleceğini bilmeden hesapsızca yol almak değil midir sevmek? Bu hal hangi duygunun hasılı kim bilir...

Kimileri delilik der belki, kimileri cesaret, kimileri de benim gibi "sevmek"... Basit bir eylem gibi görünse de o kadar basit değildir işte. Hakkı vardır sevmenin, gün gelir hesabını da sorar, diyetini de ister; ya elemdir ya da zevk-ü sefadır muhatabına kestiği hesap. Bu yüzden midir ki sevmek kalamaz bedenlerde, gönüllerde insanın iç aleminde. İlla dışa vurulacak ya şarkılarla ya şiirlerle, sözlerle ya da çok daha ileri gitmeden bakışlarla, iç çekişlerle...

Velhasıl sevmek ve onu hakkıyla yaşamak (deli gibi) özümüzde varken neden bu duyguyu sohbetlerde, şiirlerde, şarkılarda, yazılarda insanın ulaşacağı her yerde varlığımıza yoldaş ederek çoğaltmayalım? Sevmenin yoldaşı olan şairlere, yazarlara, üstatlara selam olsun... En sevgi dolu anınızda uçurduğunuz sevda kuşu bizlere konsun şimdi. Konsun ki Necip Fazıllar gibi ruhumuz erisin, erisin, erisin ve toprakta can bulsun İstanbul misali, Mehmet Akifler gibi şiir diye çıkılan yol arşta dua olarak yankılansın, Zarifoğulları gibi isimlerimiz ne olduğumuzu haykırsın nefsimize; Aşık Veyseller gibi uzun bir yolumuz olsun sevda ile yürüyeceğimiz...

Hamide Akkaya