Gökyüzü mor, mosmor. Sanki hep kış, hep soğuk olacakmış gibi. Etraftaki sesleri duymuyor, sanki sessiz bir film içinde ilerliyorum. Rüyada olma hissini anladığın anın alacakaranlığı her yer. Adımlarımı beynimden koşullandırıp bir ileri atan, metro merdivenlerini çıkan ben değilim sanki. Beynimin içinde dibe inen bir iğnenin sesi yankılanıyor...

Bir saat içinde olacakların hepsinden haberdarım. İşlemleri okudum, doktorumla konuştum. Bu operasyonun yapılması gelecekteki sonsuz olasılıktaki mutsuzluğu önleyecek. Mecbur olduğum için değil hazır olmadığım için karnımda yeşeren yaşamdan ayrılmalıyım.

Sevgilim uyumadan, bol alkollü bir halde hastaneye geldi. Onu gördüğüm için ne içim rahatladı ne de kendimi güvende hissettim. Beynimden aşağıya, köşelere, duvarlara çarparak düşen iğnenin sahibi kendisi.

Kıçı açık bırakan, dandik hastane önlüklerinden giyiyorum. Terliğin sağı solu belli değil. Tek kalıptan bin çift çıkarmışlar belli. Fiziksel olarak hiçbir yardıma ihtiyacım olmamasına rağmen odadan sedyeye uzanarak çıkmam konusunda ısrarlılar. Mantıksız bulduğum bu eylemi es geçiyorum ve yürüyerek asansöre yöneliyorum.

İşlemin yapılacağı muayenehane bozması ameliyathaneye iniyorum. Aynada kendimle karşılaştım. Kısa bir göz temasıydı bu… Her yer sessiz. İğne hala düşüyor.

Operasyon masasına uzadım, derin bir nefes aldım. Elime yerleştirdikleri kanüle yavaş yavaş ilacı veriyorlar. Yaklaşık 45 dakika sonra uyanacağım. En son sağ ayağımın sedyenin kenarından oyun hamuru gibi düştüğünü gördüm…

Uyandığımda iğne sesinden eser kalmamıştı. Artık, beynimde bir uğultu ile etrafa bakıyorum. Aynı gün eve döndüm.

Konuşacağımıza dair birbirimize söz vermiştik. Tutamadık. Ne o konuşabildi ne ben. Varolma ihtimalini sevdiğim ise bütün düşmüş geceler gibi yok oldu.

Yokoluşu varoluşu gibiydi.

Rumuz: Alice