Plan yapmak her zaman işe yaramıyor. Hayal kırıklıkları ve üzüntüler…

Yanlış yönlere çekilmesin. Çalışma hayatı, iş, okul, toplantı, sağlık gibi şeylerden bahsetmiyorum. Hayat, biz plan yaparken, başımızdan geçenlerdir, araya karışanlardır. Ve çoğu zaman bu planlar tutmaz. Nedeni de sorgulanmaz. "Haftaya yaparız" dediğiniz bir şeyi haftaya yapamayabilirsiniz. Ya da 3 ay sonrasına planladığınız bir geziye çıkamayabilirsiniz. Önünüze bir engel çıkabilir. Her zaman anı yaşamak gerekir. Canınızın istediklerini imkanlarınız dahilinde yapmaya çalışın. Çok basit şeyleri büyütmeyin, ertelemeyin. Bazen ilerisi için insanın yaşı ya da başka durumlar buna engel olabilir. Günü kurtararak yaşarsak çok daha verimli olur. Spontane gelişen durumlar hep daha eğlenceli ve anlamlı olmuyor mu sizce de? Örneğin, ben ne zaman "şu saatte şunu yapacağım" desem günler öncesinden genelde bir engel çıkıyor. Ya da bir şeyi çok mu istiyoruz? Sürekli düşünüyoruz, odaklanıyoruz. Hani şu "evren sana yollar" meselesi. Öyle değil. Ne kadar çok istersek, odaklanırsak bir şeye, o kadar olmuyor. Mutluluk ve istediğimiz şeyler hep beklenmedik anlarda çıkıyor karşımıza. Planladığımız ve çok istediğimiz şeyler ise olmuyor. Bunu test etmişimdir. Evrene mesaj da çok göndermişimdir vakti zamanında ancak hayatımız, elimizde olmadan bizim planladığımız şekilde gelişiyor ve biz buna, "Hayat, biz planlar yaparken, başımızdan geçenlerdir" deyip gülüp geçiveriyoruz…

Sizce hangisi? Spontane mi? Planlı mı? Seçim sizin…

Zeynep Erkmen Açıkbaş

Görsel: flickr