Ne çok şey öğrettin sen bize İstanbul trafiği. Şikayet mi etsem, teşekkür mü bilemedim.

Üstünde de pek düşünmedim.

Sabah erken kalkıp sana yakalanmamak için yarım yamalak hazırlanmayı, bu yarımlığı yolculukta tamamlamayı.

Oysaki ne güzeldir bir kadının güne usulca hazırlanması, attığı her adımı hissetmesi.

Usulca ilerlerken hatırlattın bize bu duyguyu İstanbul trafiği.

Sen öğrettin bize acele etmemenin faydasını. Hızla bindiğimiz arabada, iki soluk yol durumuna bakmadan yola çıkmanın, trafiğe saplanınca acısını. Ve sonra dakikaların uzadığı trafikten kurtulma çabası içinde hatalarımızı analiz etmeyi. Bonkör davrandın bize zaman konusunda, uzun uzun düşündük yaptıklarımızı yapacaklarımızı…

Çok sıra dışı kararlar aldığımız da oldu, kılımızı kıpırdatmamaya karar verdiğimiz de.

Senden öğrendik bir yerlere yetişme çabasıyla yeni yollar aramayı. Fırsat gördüğümüz ilk yola atlamayı ve geri dönüş yolculuğu ile büyüyen pişmanlığı. Ve yılmadan daha da kısa bir yol bulma çabasına girmeyi.

Tekrarlanan geri dönüşlerin kimi zaman da kayboluşa dönüştüğü yollarda, kendi içimizde kaybolmayı ve kendimizi bulmayı.

Defalarca yanlış yola sapıp, kaybolup bayağı geç kalınca pes etmeyi ve “hayırlısı olsun” demeyi.

Olgunlaştık senin sayende İstanbul trafiği, sakinleştik. Müzik dinlemeyi daha da çok sevdik.

Ben ne yaptım ki size dersen eğer, ben de biliyorum insan yeter ki öğrenmek istesin. Sen de vesilesin, başka şey de.

Ama biz seni bulduk, seni yaşadık. Her sabah-akşam rutin olarak, gün içindeyse ansızın karşımıza çıkarak.

Burcu Çotuk