Çok büyük bir afet, çok büyük bir üzüntü, korku, mücadadele… Yaşadığımız bu afet hepimizi derinden sarstı. İzlediğimiz görüntüler, okuduklarımız, bir gün aynısını yaşama ihtimalimiz… Kurtulan bebekler… Bu bebekler umut oldu mu sizde? Bende olmadı. Hamilelik sürecinin duygusal yoğunluğundan mıdır bilmem her çıkan bebeğin annesinin de yaşıyor olmasını diledim önce… Nihayetinde anneden başka kim kapsayabilirdi ki bebeği, kim gerçek bir şefkatle sarabilirdi? Sonra umutsuzluğun iyi bir şey olmadığını ve şefkatin bir sürü insanın kalbinde yer aldığını hatırlattım kendime. Dilerim her biri sıcak kollara gider. Dilerim her birinin kalbi gördüğü sevgiyle sevgi dolar…

Sadece ben olsaydım bu bedende; kendimi duygusal olarak daha çok hırpalayabilirdim, daha çok takip edebilirdim her şeyi, daha çok uykusuz kalabilirdim. Ancak benim hissettiğim duyguları doğrudan yansıttığım bir bebeğim var bedenimde… Hem kendi ruh sağlığım ama en çok da onun ruh sağlığı için bir yerde bir şey yapmalıydım. İzlememek işe yaramıyordu çünkü aklım hep deprem bölgesindeydi oranın duygusundan çıkamıyordum.

Peki, ne yaptım?

Bebeğimle konuştum. Ona bu dünyada bazen kötü şeylerin olabileceğini ancak çok güzel bir aileye geldiğini, onu elimizden gelen her imkanla koruyacağımızı anlattım. Şu anda çok güvenli bir yerde olduğunu hem ona hem kendime hatırlattım. Üzülebileceğimi, ağlayabileceğimi ama bunun da bir duygu olduğunu ve beni rahatlattığını söyledim. Korkularımdan bahsetmek istemedim aklımdan geçenlerin ona işlenmemesi için öteledim oysaki sanki konuşsam rahatlayacaktım ancak yapamadım. Ara ara müzik açtım ancak müzik çok rahatlatmadı o sebeple sanata çok da sığınamadım. Bana en çok onunla konuşmak iyi geldi, karnıma dokunmak, sevdiklerime sarılmak…

Korku incitiyor insanı, hayata dair motivasyonunu sıfırlıyor. Yine de bir umut filizleniyor içimde ve iyi şeylerin olacağına, tüm yaraların sarılacağına, gidenin öğrettiği şeyler olduğuna dair inancım artıyor. Başka türlü içinden çıkamıyorum.

Hamilelikte yaşadığımız bu kaygıların derin anksiyetelere dönüşmemesi için ne yapmamız gerektiğini araştırırken bizde şöyle bir içerik buldum okumak isteyenler için link bırakıyorum: Hamilelikte anksiyete için çözüm önerileri

Önümüzdeki hafta doktor kontrolüm var. Nasıl heyecanlıyım anlatamam. Bu aylık kontrolleri gerçekten iple çekiyorum. Aslında en yakınımda olan canım bebeğimi sanki aydan aya görmeye gidiyormuşum gibi bir his… Gerçeği de öyle ama orada gördüm ve eve döndüm, onu orada bıraktım gibi oluyor. Anlatabiliyor muyum? Bilmiyorum. Öyle işte… Evde bir ultrason cihazım olsa gözümü kırpmadan izlerim. Hareketlerini, nasıl bir şey olduğunu çok merak ediyorum. Kafamda birkaç soru var onların yanıtını doktorumdan aldıktan sonra sizinle de mutlaka paylaşırım.

Haftaya görüşmek üzere!

Gebeliğin 15. Haftasında Neler Oluyor?

Bir sonraki yazı 22 Şubat 2023 Çarşamba hthayat.com'da!

Diğer tüm bölümler için tıklayın!