Depremin üzerinden günler geçmiş ama geçen hiçbir şey yok. Yaralar hala sarılmadı, sarılamaz da.

Giden canlar, yitirilen hayatlar, yok olan hayaller…

Leyla, Ayşe ve Mehmet…

Depremde ailesini, akrabalarını, arkadaşlarını kaybeden üç genç.

Leyla Hatay’lı. Üniversite öğrencisi. Tıp Fakültesi 2.sınıf öğrencisi. Deprem gününden önce ailesini görmeye gidecekti ancak yurttaki arkadaşları ısrar edince İzmir’de kaldı. Babası Leyla küçükken ölmüş. Hatay’lı Mehmet Usta. Ayakkabıcı dükkânı vardı. Ancak o ölünce dükkânı abisi Fırat devraldı. Amcası Yahya ile birlikte Hatay’da bilinen tanınan esnaflardı. Annesi Melek, adı gibi melek gibi ama artık yok. Doğup büyüdüğü ev artık yok, babasından yadigar dükkan artık yok. Annesi 72saat sonra çıktı enkazdan ama kurtarılamadı. Abisi geceyi dükkanda geçirmiş çünkü ertesi güne yetişmesi gereken ayakkabı tamiri varmış. Uyuyakalmış deprem olduğunda kendini dükkandan dışarı atmış ve baba yadigarı dükkanın yıkılışını görmüş. Leyla günlerce ulaşamamış. Abisine de annesine de. Amcası ve ailesi de enkazda kalıp yitirilen canlardan. Doğup büyüdüğü, gençliğinin geçtiği şehir için çok ağlamış. Ailede tek sağ kurtulan abisine ancak 1 hafta sonra ulaşabilmiş. Üniversite arkadaşları ile toplanıp yardıma gitmişler. Acıları sarmak, yardım etmek için ama o kadar çok olaya şahit olmuş ki çaresizlik hiç bitmemiş.

Ayşe, Maraş’lı. O da Tıp Fakültesi 2.sınıf öğrencisi. Leyla ile aynı yurtta kalıyor. Depremden etkilenen diğer bir genç. Ayşe 7 kardeşin en küçüğü. Ablaları ve abileri üniversiteye gitmemiş, Ayşe direnmiş sınavlara girmiş ve kazanınca abileri ve ablaları ailede okumuş biri olsun demiş ve babayı ikna etmişler. Zor olmuş kız evladı bir başına başka bir şehre göndermek. Annesi günlerce göz yaşı dökmüş. Ablaları gibi bir kısmeti çıkar evlendiririz gözümün önünde olur demiş ama Ayşe okumak istiyorum, mezun olup Maraş’ta doktorluk yapacağım demiş. Depremin merkezi Maraş ve haberlerde duyunca dünyası başına yıkılmış. Sadece bir abisi ve ablası kalmış annesi dahil hiç kimse sağ kalmamış. Doktor olup geleceği memleket artık yok. Acısı hiç dinmedi, okumak için ayrılmasaydı belki şu an da o da enkazda can verenlerden olacaktı kim bilir… En çok da annesi onu telli duvaklı ve doktor olacağı günleri hayal edermiş. Ama artık o yok.

Mehmet, Hatay’lı. O da Mühendislik okuyor. İnşaat mühendisi olacak. Bir abisi daha var o Hatay’da esnaftı. Babası ile kuyumcu dükkanları vardı. Mehmet 4 kardeş ve en küçük kendisi. 2 ablası ve 1 abisi Hatay’da. Ablaları evli ve 6 yeğeni var. Tek okuyan Mehmet olmuş ve “mühendis olacağım” demiş sınavlarda inşaat mühendisliğini kazanmış. İstanbul’da okuyor. Deprem’in olduğu haftadan sonraya uçak bileti almış ailesini görmeye gidecekti. Sabah deprem haberini duyunca yıkılmış kimseye ulaşamamış. Günlerce aramış gitmek istemiş ama imkanlar kısıtlı olunca elinden hiçbir şey gelmemiş.

1 hafta sonra ancak haber alabilmiş. Hayatta kalan sadece 1 ablası olmuş, ablası çocukları ile sağ çıkmış. Anne ve babayı aynı anda kaybetmenin acısını yaşamışlar. Kuyumcu dükkanı yerle bir olmuş. Yaşananlardan herkes gibi Mehmet de çok etkilenmiş. Hatay’ı yeniden inşa etmek için bir an önce okulu bitirmek istiyor.

Bu üç gencin ortak noktası depremde kayıplarının olması. Artık üçü de birer gönüllü. Depremden etkilenen şehirlere yardım ve destek kampanyası için kurulan bir derneğe üye oldular ve orda tanıştılar. Üniversite arkadaşları ile bu işe baş koydular ve kaybolan şehirlerini yeniden inşa edeceklerine söz verdiler.

Bayram buruk bayram onlar için. Elini öpecekleri bir büyüğü kalmadı, bayram kahvaltısı yapacakları bir aile sofrası kurulmadı. Giden ve kaybedilen canlar için sadece dua edebildiler. Ama bu dünyada o kadar güzel yürekli insanlar var ki bu üç prıl pırıl genç gibi el ele verip yıkılan hayalleri yeniden yeşertecekler.

Şu anda belki acıdan başka paylaşacak bir şey yok ama zaman her şeyin ilacı. Elbet uzun sürecek, elbet kolay olmayacak.

Bu ülke o kadar güçlü ki küllerinden yeniden doğacaktır.