Günlerden cumartesi ve bir akşam vakti... Bir şeyler izleyeyim dedim. Rahmetli Kemal Sunal'ın 'Garip' filmine denk geldim. Ben nasıl anlatayım şimdi sana...

Alıp götüren müziğini mi desem, hem komediyi hem dramı bir arada harmanlayıp, güldürürken ağlatan küçük kızın hallerini mi anlatsam, baba olmadığı halde... Evladıymış gibi üzerine titreyen adamın yaptığı fedakarlığı mı anlatayım sana ne edeyim..? Vicdanı göğüs kafesini sıkıştırıp, kundakta bulduğu minicik yavruyu sokağın büyütmesine gönlü razı olmayan o adam, en ufak bir deneyimi bile yokken biranda baba oldu... Ne yer ne içer nasıl uyur niye ağlar bilmezken, içinin sesini dinleyip, yedirmeyi, içirmeyi, giydirmeyi, peşinde koşmayı öğrendi, gece uyanmış mı kalkıp bakmayı, uyuyor mu, üstü açılmış mı, terlemiş mi diye üstüne titremeyi, hastalandı ateşi çıkmış mı diye baş ucunda sabahlamayı öğrendi. Hayatı öğrendi, işsiz iken çabalayıp iş bulmayı öğrendi. Kundakta bebekken ona hem ana hem baba olmayı öğrendi. Altını temizledi mamasını, yedirdi. O zamanlar hazır bez de yoktu, bezini yıkadı. Dizlerine yatırıp ninniler söyledi, et tırnak oldular onunla. Beraber aç beraber tok yaşadılar. Beraber gülüp beraber ağladılar.

Marifetten değildi, çocuğunu seven her ana babanın yaptığı şeylerdi... Babası olmadığı halde yaptı. Vicdanı öğretiyordu... İşe sırtına sarıp götürüyor, çalışırken yanında tutuyordu. Sabrı sınanıyordu, bazen dayanılmaz hal alıyordu işler ama acı çektikçe bağlanıyordu. Yavrucuğun da gönlü boş durur muydu? Hastayken üstünü değiştiren babasına, minnettarlığını boynuna sarılıp "canım babam, beni bırakma hiç, çok seviyorum seni, çok seviyorum..!" diye sunuyordu.

''Kim bırakır be seni! Sen benim parçamsın, canımsın her şeyimsin bir tanecik kızım benim.'' diye bağrına basıyordu. Daha kucağa muhtaç bir yavru ve istese anında bırakabilecek özgür bir adam... Bu nasıl şefkatli bağlanış, bu nasıl bir sevgi... Hiç planlanmadan gelen bir sevgiyle sarmalanan hayat...

Filmin sonları geliyordu. Mahkeme salonunda, yankılanan sesiyle Kemal Sunal'ın kucağına koşan küçük kızın:

"Beni sakın bırakma baba!"

"Yalvarırım hakim amca nolur bizi ayırma..!" deyişi halen kulaklarımda, yankısı halen yüreğimde.

Gözümün nemi henüz taze. Kalbe dokunan, ruhunu ürperten, insan olanın merhamet duygularını ayaklandıran bir yakarış... Sevgiyle beslenen bir çocuğun hal dili... Ses olup yankılanışı... Minicik yüreğinden gelen o koşulsuz sevgisi. Zamanında böylesine güzel kurgulanmış bu filme, tüm Türkiye ağlamış gülerken...

Çocukken bu denli anlamlı gelmemişti izlediğimde. Büyüdük, yaş aldık, yaşanmışlıklarla acının, mutluluğun iç içe yaşandığı yıllarımız akıp geçti ömrümüzden. Ebeveyn olduk, yavrumuz oldu, minik kollarını boynumuza doladığında dünyayı sarmışsın gibi hissettiren miniğimiz oldu. Şu an izlediğinde nasıl olur da çocukken ki gibi hissedebilirsin ki hala. O eski sen mi kaldı ki sen de... Ne çok değiştik, neler sığdırdık yüreğimizin saklı bahçelerine. Kaç duyguyu hissetti bu yürek, kaç duygudan sağ çıktı, kaç duyguya yenildi belki bu yürek de hiç eskisi gibi kalır mı? Kaç yaramazlıktan, kaç şımarık halden geçtik, büyüdük de ana baba olduk, kayıtsız duygulardan arınıp, önceden hiç anlamlı gelmeyen bir filme göz yaşı döktük... Yaşanmışlıkların ağırlığını bir gözümüzden aşağı damla damla bıraktık, hafifledik. Kanayan bir vicdanın vardı belki, belki de rahatlayan sol yanın vardı.

Bunca yaşananlara mıydı gözyaşın? Yaşadıklarını unutmadan ilerlediğin güçlü yollarına mıydı? Artık güçlü hissettiğin yanının, filmin dokunaklı yerine mi denk gelişineydi o göz yaşların? Cevaplamak için izleyip deneyimleyin derim.

Merhametle kalın...

Sevgiyle kalın...