İlerde daha kötü olacağını biliyorum ama...

Merhabalar, 27 yaşında bekâr işini eline almış bir kadınım. Sevgilim 29 yaşında okb, sosyal fobi, anksiyete, depresyon tanısı olan net bir duygu durumu olmayan bir beyefendi. İşi bu durumla uygun değil sıkıntılar yaşıyor. 7 aydır birlikteyiz mesafe ilişkisi yürütüyoruz ama sıklıkla görüşmeye çalışıyoruz. Birbirimizi bu sürede iyi tanıyabildiğimizi düşünüyorum, 6 ay sonra tayini olacak ve artık yan yana olacağız. Kendisi ilgili, sevgisini belli eden, kibar, ince düşünceli, aileme önem veren, değer gösteren biri, bunlar benim için artılar. Karşımda hep mülayim, sessiz sakin biri istedim, ben konuşkan, pasif baskın bir karakterim. O hastalığından ötürü ilişkimizin başından beri sıklıkla “seni mutlu edememekten korkuyorum,hastalığım geçmeden geleceğin garantisini veremem” tarzı şeyler söyledi hep olumladım, onunla mutlu olduğumu beraber hastalığı yenebileceğimizi söyledim doktorlar, kitaplar, terapistler araştırdım görüşmelere gitti bazen beraber gittik ama bir gittiği terapiste ikiden fazla gitmedi, ilaçlarını uyuklarım ve ilişkimize zarar gelir diyerek kullanmak istemiyor aslında ben de bundan korkuyorum ama yine de kullanmalı biliyorum ve söylüyorum. Eksileri de bir soru sorduğumda ilişkimizle ilgili önemli bir soru olduğunda genelde karşımda susmayı tercih ediyor, net cevaplar vermiyor, karşılıklı bir restoranda oturduğumuzda benim konuşmam anlatmam bittiğinde sessizleşiyoruz, o konuşmaya konu açmaya çabalıyor ama benim modum düşüyor açıkçası. Tabii ki kaygılı ve olumsuz biri ben de tam aksi, başta o benim mutluluğumdan etkileniyordu artık ben onun mutsuzluğu ve umutsuzluğundan etkileniyorum.İki kere büyük sorun yaşadık birinde “Sevgim azaldı” dedi birinde “İlişkiden uzaklaşıyorum bazen” tarzı şeyler söyledi davranışlarında bariz değişiklikler yoktu. İkisinde de gitmek istedim, izin vermedi beni sevdiğini fakat bunun zamanla bağlılığa dönüşebileceği vs. şeyler söyledi. Evet bunu biliyorum ama alenen daha başta söylemesi beni üzdü.Tartışmalar başladıktan sonra içindekileri anlatmamaya uzaklaşmaya başladığını farkettim.Ben onun için çoğu şeyi göze almıştım ömür boyu sürecek bu tedavi biliyorum tamamen geçmeyecek hastalığı bunu da biliyorum, telefonda sustu dakikalarca bekledim, karşılıklı muhabbet edemedik üzüldüm yine kaldım yanında ama onun bu sevgi veya ilişkiyle ilgili gelgitleri, ne istediğini bilmemesi, net olmaması ki bunlarda hastalıktan kaynaklı biliyorum ama beni yordu ilişkiden uzaklaştım diyen bir adama ne denir ki? Yanyana da değiliz ve artık sürekli ağlayan tahammülsüz biri haline geldim ve bir süre konuşmak istemedim daha öncesinde ara vermek isteyip ikinci gün konuşmuştuk şimdi 4 gün oldu cevap veremiyorum mesajlarına artık aramıyor da. Mantıklı bir insanım aslında ilerde daha kötü olacağını kestirebiliyorum fakat tabii ki sevgi beni engelliyor, unutamama korkusu, yarım bırakmışlık, ona sırtımı dönmek,bu hastalıkta onu yalnız bırakmak beni durduruyor. Onu çok seviyorum gerçekten çok seviyorum ve ne yapmam gerektiğini bilsem de yapamıyorum ayrılamıyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Nacizane bilgi ve tavsiyelerinizi almak isterim.

Yeşim Tijen'in cevabı:

Hayat zor kararlarla dolu değil mi kızım? Zor kararlar iyice düşünerek alınmalı. Sevgi önemli ama o sevgiyi mantığınız da desteklemeli mantığınız size umut vermeyen bir adamla ilgili endişeli. Sanki yapma demiş yazdıklarınızda ama sevginiz adeta eteğinizden tutmuş sizi, çekiştiriyor “dur gitme onu seviyorsun o da seni seviyor” diyor ama ya ümitsizlikler... Gitmek de zor kalmak da en iyisi hemen gitmeyin biraz ona destek olun onun kendisi için çabalamasına yardımcı olun sevgili olarak değil bir dost gibi. O, size ümit vermiyor kendine güvenmiyor seni mutlu edemem diyerek korkuyor siz de gidebileceğiniz birine ümit vermemelisiniz.

Evet, sevgiliniz iyi bir insan kibar ince düşünceli ama bunlar bile bazen bir insanı bir insanda tutmaya yetmeyebiliyor. Bu şahsın size umut veren biri olması lazım. Karamsarlık değil normalde rahatsızlığı olmayan biri için de bu böyle… Hayatı eğelenceli hale getirmeyi başarabilen biri ile mi olmak ister insan? Somurtarak çok ciddiye alan biri ile mi? Her halde eğlenceli olan tercih edilir. Hayat zaten yeterince zor daha fazla kasvete kimsenin ihtiyacı yok değil mi? Siz de böyle umutsuz biriyle berabersiniz onun kendinden yana umudu yokken size nasıl umut oluyor bilemedim. İyi bir insan sevin ama bu ilişkiyi önce bir arkadaşlık içinde devam ettirmeye çalışın. Evlilik düşünülecek durumda biri değil iyileşsin o zaman ancak evliliği düşünmelisiniz. Ne o birden iyileşebilir ne siz kendinden yana umudu olmayan biriyle mutlu olabilirsiniz. O umudu ona aşılamaya çalışıp durmaktan siz daha şimdiden farklılaşmaya başlamışsınız. Okb kolay bir rahatsızlık değil tedavisi olabiliyor tamamen olmasa da... Sevgilinizin mutlaka tedavi görmesi bu ilaç tedavisinin yanı sıra psikoterapi ile desteklenmesi lazım. Kendinin de güçlü olması gerekli. Bu kadar zor bir rahatsızlıkta kişiler güçlü duramayabiliyorlar umutlu olamayabiliyorlar. Umutsuz yaşamda bir şeyler değiştirmezsiniz insana yol aldıran adım attıran umuttur. Hava su ekmek gibi her insana lazım olan umut ona da lazım. Sizin erkek arkadaşınız doğru dürüst tedavi bile olmuyor. Neden olmuyor? İlaçların etkisinden korkuyor. Bazı zamanlarda insan göze almak zorundadır. Göze almazsa aynı yerde kalır. O zaman cesaretli olmak zorunda. Bir süre her ikiniz de kendinizi yöneterek bu durumun farkındalığıyla ilişkinizi sürdürmeye çalışabilirsiniz. Bunlar başarılır mı? Akılla her şey başarılabilir.

“Zorluklara hükmeden kolaylıklara ulaşır” demiş Hz Ali. Evet yavrum bu rahatsızlıkta sevgilinizin bilinçle hareket etmesi zihnini yönetmesi gerekiyor. Ona zaten bunlar psikoterapiyle öğretilecektir Siz de ona bu konularda yardımcı olursanız birlikte bir ömür geçiremeseniz de onun daha huzurlu bir yaşamı olur. Bu da verdiğiniz emeğe değer diye düşünüyorum. Sevgi neydi? Emekti yavrum. Beraber olsanız da olmasanız da... İlerde keşke dememek için ama sevgili ama bir dost olarak sevdiklerimizin yanında olmalıyız. Sevgiler sevgili okurlarım...