Yardımı da abartma...

Öyle dünya iyisi bir insan falan da değilimdir ama bende yerli yersiz bir yardım etme isteği var.

Nereden çıktığını bilmediğim bir huy.

Yardım istendiğinde bunu yapmak doğal.

Her insan ya da çok insan elinden geleni yapar zaten.

Ben, benden yardım istenebileceğini varsayarak yola koyuluyorum.

Ne tuhaf değil mi?

Bir çaba, bir çaba.

Elimden ne geliyorsa ardıma koymuyorum.

Ben beceremiyorsam, konu her neyse, ona dair tanıdığım kim varsa devreye sokuyorum.

Takip ediyorum, peşini bırakmıyorum.

Hallediyorum da çoğu zaman.

Sonra haliyle bir teşekkür bekler hale geliyorum.

O yoksa da en azından saygıya benzer bir şey bekliyorum.

Hiçbiri olmayınca da çok şaşırıyorum, çok bozuluyorum.

Günlerce “İnsanlık ne hale geldi” konuşmaları yapıyorum.

Son günlerde bu konu üzerinde biraz kafa yordum.

“Hata bende olabilir mi?” diye.

Evet, sanırım öyle.

Ben, her nedense herkesin benden yardım beklediğini zannediyorum.

İsteyenler de var elbet ama haliyle herkes değil.

Beklemedikleri yardım karşısında da gereken tezahüratı göstermiyorlar.

Niye göstersinler ki?

Ben de bu gelmeyen takdir karşısında hem kendi değerimi düşürmüş oluyorum hem de bir tür aşağılanmış hissediyorum.

Aranızda mutlaka benim gibi şaşkınlar vardır.

Belki size de bir hayrı dokunur diye yazdım.

Siz siz olun yardım istemeyen kimseye yardım etmeye kalkmayın.

İsteyen için de abartmayın.

Ne kendinizden ne de karşınızdakinden soğuyun boşu boşuna.