Ben kazanacağım!

Eski erkek arkadaşım aramızın çok iyi olduğunu sandığım bir zamanda: “İkimiz de eşit derecede zekiyiz ama göreceksin kazanan ben olacağım, çünkü sen çok duygusalsın” demişti.

Bu gibi lafları duyduğum zaman şaka falan zannedip tepki veremiyorum.

Tepkilerim ondan hep geç geliyor benim.

“Ne oyunu demiş olabilir ki? Biz gayet büyük bir aşk yaşıyoruz” diye gülüp geçmiştim o zaman.

Sonra ilişkinin sonu geldi.

Benden ve ondan ve yanlış zamandan ötürü yürümedi.

Terk eden ya da edilen olmadı.

Sadece yürümedi.

Ben her biten şeye olduğu gibi bu vedaya da çok üzüldüm.

O ise iki gün sonra yeni bir ilişkiye yelken açtı.

Sonra da bana mesaj attı: “Gördün mü bak, kazanan ben oldum.” Bana göre ortada bir oyun olmadığı için kazanan ya da kaybeden yoktu.

Ama anladım ki üzülmeyen, vakit kaybetmeden yeniden başlayabilen kazanan oluyormuş.

Hiçbir ilişkime bir gün bitecek, bari kazanan ben olayım gözüyle bakmadım.

Gönülden istemediğim kimseyle bir alakam olmadı.

Benimsemediğim kimseye ümit vermedim.

Kimseyi başkalarıyla aldatmadım.

Biri bitmeden başka bir ilişkiye başlamadım.

Yanımda ya da yanında olduğum süre zarfında elimden gelen değeri göstermeye çalıştım.

İlişkilerimi eşe dosta inkar etmedim.

Hiç onay almayan ilişkilerim de oldu, adam gibi arkasında durdum.

Sevgim bitince de efendi gibi gittim.

Mutlaka hatalarım da olmuştur ama vicdanımı yerle bir edecek bir hikayem yok.

Çok şükür ki yok.

Yoksa yaş geçtikçe vicdan ile uğraşmak çok ağır olabiliyor.

Ama ben o günden sonra anladım ki alem değişmiş.

Olay bir oyuna ya da savaşa dönmüş.

Kim önce gidecek?

Kim daha az üzülecek?

Kim kimin gururunu yerle bir edecek?

Burada aşk yok...

Sevgi hiç yok...

Bunlar olmayınca da kazanmak var haliyle.

Aslında kazanan falan olmaz bu hikayelerde.

Kazandığını sanan olur.

Ama sonra bir bakar, kayıplar her yerden yağıyor.

Nedenini anlar mı anlamaz mı bilinmez.

Kazara anlayan bir daha oyun lafını ağızına almaz.