Ağlama değmez hayaaaat bu gözyaşlarına...

Ben giden herkesin, biten her şeyin ardından üzülürdüm.

Sevsem de sevmesem de…

Gitmesi için dua etmiş olsam da olmasam da…

Ajanstan ayrılanlara yapılan veda yemeklerine katılamam mesela…

“O kadar da yakın değildin ki ne fena oluyorsun” diyecekler, ben de cevap veremeyeceğim için kaçarım.

Cevap vermek istemediğimden değil, ne cevap vereceğimi bilmediğimden…

Uzun zaman anlamaya çalıştım “niye vedanın her türlüsü bana bu kadar koyuyor” diye.

Kırk dört yılımı aldı ama sonunda buldum.

Üç yaşında ve on üç yaşında terk edildiğimde hiç ağlamamıştım da ondan…

Her ikisi de ani ve beklenmedik bir şekilde gelmişti oysaki!

Önceden anlama ya da hissetme olmadığı gibi uyaran da olmamıştı.

Duyduğumda öylece kalmış, hiç tepki verememiş, hiç ağlamamıştım.

(Birini çok net hatırlıyorum, diğerini anlatıyorlar.)

Her şey son derece olağanmış gibi devam etmiştim hayatıma…

On üç yaşımdayken giden çok sevdiğim insanı yeniden bulduğumda bu kez de trafik kazasında kaybettim.

Gitti, geri gelmemek üzere…

Bu kez ağladım ama yine içimi boşaltana kadar değil!

Bir frenleme söz konusuydu…

Hatırlıyorum da, cenazede öyle dimdik duruyordum.

İşte ben o günden sonra vedanın her türlüsüne karşı aşırı dayanıksızlaştım.

Giden herkesin, biten her şeyin arkasından fena halde ağladım.

Zamanında dökemediğim ne kadar gözyaşı varsa zamanlı zamansız dökmeye başladım.

İlk işimden ayrılırken,

İşten biri ayrılırken,

İki kez gördüğüm biriyle görüşmeme kararı alırken bile...

Aslında ben onlara ağlamıyormuşum ki...

Ben ağlamam gerekirken ağlayamadıklarıma ağlıyormuşum…

Küçükken her gözlerim sulandığında annem bana “ağlama değmez hayaaaat bu gözyaşlarına” şarkısını söylerdi.

Galiba doğru olmamış.

Zamanında verilemeyen tepkiler sonra öyle bir geri dönüyorlar ki maazallah!

“Anladın da ne oldu?” diye soracaksınız şimdi.

Göreceğiz bakalım.

İlk vedada nasıl davranacağımı ben de merak ediyorum.