Çocuğuna el kaldırmaya hakkın yok!

İstisnalar da var tabii ama her kadın belli bir yaşta çocuk arzusuyla yanıp tutuşmaya başlıyor.

Hatta son yıllarda gözlemlediğim kadarıyla erkekler de…

Kadınlar evlenme de derdinde ama erkek ağırlıklı çocuk peşinde.

Sanırım her iki cins de çocuksuz tamamlanmış hissetmiyorlar. Tam bilemiyorum, zaten bu yazınının da konusu değil.

Çok şükür doğuyor çocuk…

Anne ve baba, bebek çocuk haline gelene kadar özenlice davranıyorlar.

Ancak çocuk kendine geldikten sonra durum biraz değişiyor.

En sevgi dolu ailelerde bile bir itme kakma hali başlıyor.

Şiddetten ya da sapık hallerden söz etmiyorum. Kendi etrafımda tanık olmadım ama hafiften vurmalar var.

Ben bunlara da fena halde takmış durumdayım.

En basit itmeye kakmaya bile hakkımız olmadığı düşüncesindeyim.

O bizim malımız değil!

Doğurduk diye üzerinde öyle bir hak iddia edemeyiz, etmemiz söz konusu olamaz.

O bize Allah’ın en güzel hediyesi ve mucizesi…

Ama çok daha önemlisi; o bir birey.

Dayakla anlayacağı ne varsa konuşarak da anlayabilir.

Dayakla anlayacağı ne varsa bir ceza yöntemi ile de anlar.

O zaman niye itip kakmayı seçiyoruz?

Çünkü malımız zannediyoruz.

Hak sahibi görüyoruz kendimizi.

O güçsüz, biz de güçlüyüz ya bize karşılık da veremez. Yiyorsa koca herif olduğunda dövmeye kalk!

Ve bence daha da vahimi içimizde bastırdığımız ezikliklerin acısını ondan çıkarıyoruz.

Çocukken başımıza gelip de karşı koyamadıklarımız…

Belki maruz kaldığımız şiddet,

Hayatta arayıp da bulamadıklarımız…

Hayal kırıklıklarımız,

Mutsuz giden ya da bitmiş evliliklerimiz…

Tatminsizliklerimiz,

Olmamışlıklarımız…

Ve daha ne varsa acısını o zavallı şeyden çıkarmaya çalışıyoruz.

Rahatlama getiriyor mu?

Sanmam.

Bu bir hayal ama ben mümkün olduğu kadar olmuş insanların çocuk yapmasından yanayım.

Yaşını biraz almış,

Hayatla az çok barışmış,

Tatmin olacağı kadar olmuş insanların...

O da olmuyorsa, o çocukların anneanne/babaanne ve dedeler tarafından büyütülmesini tercih ediyorum galiba…