Küçük İstavrit

Bazen olur öyle…

Hatta bazenden daha sık olur.

Kendini feci yalnız hissedersin,

Feci şanssız,

Herkesler kazanmış, sen kaybetmişsindir,

Tüm dünya sana karşıymış gibi gelir,

Haksızlığa uğramış,

Kıymetin anlaşılmamış,

Dışlanmış,

Ve yolun sonu gelmiş gibi.

“Bitti, demek buraya kadarmış” dersin.

İşte o zor, kritik zamanlar için Serdar Sıralar’dan öykü tadında bir şiir.

Tam here yere asılacak, ezberlenecek türden.

Buyurunuz…

Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp

Hızla atıldı çapariye

Önce müthiş bir acı duydu dudağında

Gümbür gümbür oldu yüreği

Sonra hızla çekildi yukarıya

***

Aslında hep merak etmişti

Denizlerin üstünü

Neye benzerdi acep gökyüzü

Bir yanda büyük bir merak

Bir yanda ölüm korkusu

***

"Dudağı yarıklar" denir, şanslıdır onlar

Hani görüp de gökyüzünü, insanı

Oltadan son anda kurtulanlar

Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu

Küçük istavrit anladı yolun sonu

***

Koca denizlere sığmazdı yüreği

Oysa şimdi yüzerken

Küçücük yeşil leğende

Cansız uzanıvermiş dostlarına

Değiyordu minik yüzgeci

***

İnsanlar gelip geçtiler önünden

Bir kedi yalanarak baktı gökyüzünün içine

Yavaşça karardı dünya

Başı da dönüyordu

Son bir kez düşündü derin maviyi

Beyaz mercanı bir de yeşil yosunu

***

İşte tam o anda eğilip aldım onu

Yürüdüm deniz kenarına

Bir öpücük kondurdum başına

İki damla gözyaşından ibaret

Sade bir törenle saldım denizin sularına

***

Bir an öylece bakakaldı

Sonra sevinçle dibe daldı

Gitti, tüm kederimi söküp atarak

Teşekkürü de ihmal etmemişti

Birkaç değerli pulunu elime avuçlarıma bırakarak

***

Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme

Sorar gibiydiler neden yaptın bunu niye

"Bir gün, dedim, bulursam kendimi

Yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz

Son ana kadar hep bir umudum olsun diye"