Çocuk olmak felaket bir şey

Anne baba olmak çok zor derler ama çocuk olmak da bir o kadar zor.

Niye biliyor musunuz?

Bu dünyaya kendi rızanla gelmiyorsun öncelikle.

Birileri senin gıyabında karar veriyor ve sen kendini patdadanak dünyaya gelmiş buluyorsun.

Halbuki sana sorsalar, belki daha önce, belki daha sonra ya da hiç gelmek istemeyeceksin.

Sonra sana anne ve babanı seçme hakkı verilmiyor.

Beğen beğenme onları seçmeme ya da başkalarını tercih etme hakkın yok.

Olsa belki, huyunu suyunu sana göre seçeceksin hatta mesleklerini, tiplerini bile.

Sonra belli bir yaşa yani aklın başına gelene kadar onlara itaat etmek zorunda kalıyorsun. Haklı bul ya da bulma. Okulunu onlar seçiyor, ne giyeceğini onlar seçiyor, kimle arkadaş olacağını da. “Ya Allah aşkına anne ben bununla arkadaş falan olmak istemiyorum” demek aklına bile gelmiyor. Ailen istiyor, sen de oluyorsun. En fazla surat falan asıyorsun, onda da yiyorsun çimdiği.

Çocuk olma olayının en fena taraflarından biri ama onların hayallerini gerçekleştirmek zorunda olman. Reddetme yaşın gelene kadar onların yapabildikleri ya da yapamadıkları ne varsa sende deneniyor. Yüzücü, ressam, tenisçi, piyanist, balerin artık aklınıza gelirse. “E be babacım ben de bunların hiçbirine yetenek yoksa ne yapacağız?” Deneyeceğiz. Durmak bilmeden deneyeceğiz. O olmazsa bir diğerini ama mutlaka deneyeceğiz. Elbet biri tutacak.

Şimdi haklı olarak soracaksınız bana, “Senin de çocuğun var, sen ne yapıyorsun ya da yapmıyorsun?” diye.

Diyorum ya “Çocuk olmak felaket bir şey.” Anne ve babamın bana yaptığı ne varsa aynen yapıyorum. Tek bir farkla. Onu zorlamıyorum. Her birini yapıyorum ama zorlamıyorum. İsyan etmesine az kala da vazgeçiyorum. Bir de beni kurtarır mı bilmiyorum ama onu çok seviyorum ve bunu da aşırı belli ediyorum. Çok mu şahane bir durum? Hayır! Ama elimden bu kadarı geliyor.