Bir kadının duraklama devri...

Düzen, rutin, planlama programlamayı özleyenler için hayat başladı; bundan önceki o karambol, renkli ama karışık, sıcak ama uyutmayan, bütün gün oturup yine de yorulabildiğimiz mevsim geride kaldı. Şahsen bu yaz bütün enerjimi tükettim; her günüm yoklamayla geçti. Bundan öncesini hatırlamıyorum, sanki hava bu yaz fazla rutubetliydi… Çocukları, komşuları, saatleri yokladım durdum. İlk defa bir kış başı böyle boş hissediyorum. Hatta hislerimi dile dökme aşamasına gelip şikâyet etmeye başladım.

Şikâyet, arkasından hayal kırıklığı getirdi. Yerlerde kıvranan benliğim, henüz içimdeki karambolü çözebilecek dinginliğe sahip değil; duraklamalısın diye çırpınıyor…

Ben de duraklamaya karar verdim. Olduğum yerden, bulunduğum ruh halinden şikâyet etmek yerine, durup üstüne bastığım noktayı derinine incelemeyi ve o noktada her ne varsa yüzleşmek için güç toplamayı kafama koydum. Bu kararı verince çocuklar gözünüzde bir anda büyüyorlar. Yani durduğunuzda, birkaç senedir saçınızı süpürge ettiğiniz meseleleri, onlar durmanızı bekler gibi sahipleniveriyorlar. Bir bakmışsınız sabah kalkıp dişlerini fırçalayıp en uygun kıyafetleri seçen bir çift çocuğunuz var; kesin deneyin, altından müthiş sürprizler çıkabilir!

Duraklama devrimi tembellik devrine dönüştürmemek için birkaç prensip belirledim; en başında çekimlerime ara vermemek var. Beni besleyen, hayatıma renk katan bu mesleğin hakkını dolu dolu vermeye kararlıyım. Eylül ayında yaptığım her çekim, beni bana hatırlatmak için vesile oldu.

Normalde bir kadının duraklama devri ne zaman olmalı diye sorsalar; ellili yaşları önerebilirdim. Dinlenip o güne kadar yaptıklarının kaymağını yiyebileceği, kendini baştan keşfedip güncel benliğine uygun hobiler edinebileceği bir fırsat olarak düşünebilirdim.

Ancak bence bir kadın , duraklama devrine beş senede bir girmeli. Büyük kararların ardından bir durup geriye bakmak, o koca yolu ilerlerken her aşamasını sindirmek lazım… Sürekli planlamak yerine, planlamadan yaşayanlar nasıl hissediyor diye sorgulamak ve yeni yol açmak lazım.

Yeni kararlar için güç lazım; güç dediğimiz hemen isteyince gelmiyor maalesef… Bir fişekleyici, yanında motive edici, arkasında da sıkı bir güven istiyor; mümkünse özgüven olsun…

Çok derinlerde, her şey yeniden başlayabilir gibi hafif bir yaşama sevinci yokluyor içimi; uzun zamandır olmadığı kadar heyecanla ileriyi bekliyorum. Akışa bırakmanın, boş vitese almanın, duraksayabilirim diye düşünebilmenin özgür zıplayışı ruhumu temizliyor…

Benim büyüdüğüm kültürde yarın yılbaşı, yani RoshHashana. Bu zamanlamanın tesadüf olmadığına inanıyorum. Müthiş bir yıl ve hepinize harika hedefler diliyorum!