Aylardan umut…

Aylardan umut: ülkemle ilgili bir şeyleri umut etmeyeli, ne kadar uzun zaman olduğunu, Gezi parkına ilk gittiğim gün anladım. 15–20 yaşımdayken tuttuğum günlüklerde, ülkemle ilgili bir heyecan, bir haykırış, merak vardı. Birçok sebepten, araya çok zaman girmiş, şimdi hepsi uyandı.

Cuma sabahı parka giderken makinemi alıp almamak konusunda çok ikilem yaşadım. Oraya fotoğrafçı olarak gitmek demek, gitme amacıma uymayacaktı. Ben orda durmaya, bizi duy demeye, varız ve değiştirebiliriz için ses çıkarmaya gitmek istiyordum. Cep telefonumun görüntüleri, bu mantıkla beni keserdi diye umdum, sonradan pişman oldum!

Harbiye'den yürürken gözlerim görüyor, algım iki sokak geriden geliyordu. Guruplar bilmedikleri bir yere gidiyor, gittikleri her yere coşku, umut götürüyorlardı. Taksim meydanında polisler ve tam karşılarında da halk vardı. Dans ediyor, şarkı söylüyor, kimisi kenarda kitap okuyordu. Ortada hiçbir şey yokken birden tazyikli su, gaz bombaları meydana çıktı. Ne olduğunu anlamadan herkes ara sokaklara karıştı, ben hala 'neden' kısmında kalmıştım, şaşkınlık ve şok içinde olanları seyrediyordum. Ofis arkadaşım ağzımı kapatmaya gözlerime bir şeyler sıkmaya başladı. Birileri kusuyor, hemen karşısında başka birileri onlara yardım ediyordu. Ortalık kaçışan gençlerle bir anda dağıldı.

Herkes nereye gitmişti diye düşünürken, beş dakika olmadan, sanki anlaşmış gibi herkes yine eski pozisyonunu aldı. Bu sefer daha kararlı coşkulu ve sert şarkılar söylemeye başladılar…

O günden beri ne zaman gitsem, gazlı bir ortam kolluyorum, bu ortam insanı umutla ilgili inanılmaz motive ediyor.

Her bir kişi, yanında en az bin kişinin gelmesine sebep oldu, önce İstanbul sonra Türkiye, şu anda bütün dünya duydu. Bu sadece bir ağacın, bir parkın meselesi değildi. Bu gidişle her gün yeni bir sebep eklenecek, ara sokaklarda öldürmeyen yarası olan herkes, daha güçlü bir şekilde meydanlara çıkacak.

Merakla, umutla, yeni doğacak bir bebeği bekler gibi, yarınları bekliyorum!