Maharetle yaşamak

Son yüz senede ortalama yaşam iki katına çıktı. Canlı türü olarak bu kadar bu kadar uzun yaşamakta acemiyiz! Çektiğimiz ızdırabın büyük bir kısmı bundan kaynaklanıyor. Bu aynı zamansa maharetle ve bilgece yaşamak için bir fırsat. İnsan denen canlı var olduğundan beri ilk kez hayatının büyük bir kısmını yaşlı olarak geçiriyor.

1900’lerin başında 40’larda olan ortama yaşam süresi, 1940’ta 60’a, 2018’de ise 81’e çıkmış durumda. (ABD) Tarih boyunca bizim dışımızda hiçbir canlı türünün yaşam süresi 100 sene gibi çok kısa bir sürede iki katına çıkmadı. Canlı türü olarak nasıl 80 yaşında olunur bilmiyoruz. Bu devirde yaşadığımız sorunların büyük kısmı yaşam süresinin çok uzamış olmasından kaynaklanıyor.

Bu elbette aynı zamanda müthiş bir fırsat. İlk kez kazandığımız yaşam tecrübesini cebimize koyup, bilgece ve hocam Estes’in dediği gibi maharetle yaşama imkanımız doğdu. Ama bu fırsatı kullanabilmek için 60 yaşına geldiğimizde hala sağlıklı bir omurgaya; köhnemiş, sertleşmiş, küsmüş değil büyümüş, olgunlaşmış, idrak etmiş bir ruha sahip olmamız gerekiyor.

Maharetle yaşamak, bir beceri. Her beceri gibi kazanılabilir, kaybedilebilir. Dikkatimizi nereye verirsek orası serpiliyor.

Etrafımda 40’lı yaşlarını henüz sürmeye başlamış insanlara bakıyorum, omuzları içeri doğru dönmüş, omurgaları mobilitesini kaybetmiş, başları gövdelerinden ayrılmış gibi önde gidiyor, doğası gereği bedenleri öne doğru kapanmaya başlamış.Fizyolojileri “sona geldik” diye düşündüğü için başladığı yere, anne karnındaki cenin pozisyonuna doğru meylediyor.

Hocam Godfrey, hep söyler eğer bir tür beden terbiyesi pratik etmesen varacağın yer öne kapanan bir beden. Bedenleri yanılıyor, bu insanlar 5-10 sene sonra ölmeyecekler. Daha bir bu kadar daha var. O omurga ve o ruh bir bu kadar daha lazım. Omurga bizim evimizdir.

O zaman bir tür bedensel ve ruhsal pratiği hayatımızın tam ortasına koymamız ve maharetle bilgece yaşamanın yollarını bulmamız gerekiyor.