Ayrılık Güncesi: Geçmişe götüren vapura

Tahmin edebileceğim bir şey değildi. Eve dönüyordum. Yorgundum. Ama ayaklarım beni iki tek atmak için zorluyordu. Önünden geçtim. Bir vapurdu. Dönüş saatimi beklermiş gibi rıhtıma yanaşıyordu. Sen inerdin. Ben beklerdim. Uzun zaman önceydi. Geçip gidemedim. Deneyip geride bırakmama rağmen döndüm. Bir anıyı hatırlamak gibi değildi. Çağırıyordu. Köpükler vardı. Vapur iskeleye yanaşıyordu. Saçma olduğunu biliyordum. Ama durdum. İnsanlar indi. Seni aradım. Dedim ya, saçmaydı. Çok insan… Çok kadın… Ağlamaklı oldum. Bütün saçmalığına rağmen oradaydım. Vapurdan inen her kadını sana benzetiyordum. Biri, ardında valizini çekerek bana doğru geliyordu. Sendin ama değildin. Biri, çabuk çabuk yürüyordu. O da sendin ama aslında hiç değildin. Beklemek, bir işkenceye dönüşüyordu. O vapurdan inmeyeceğin belliydi. İndiğin zamanlar çok gerilerde kalmıştı.

Aldırış etmeden geçip giderdim. Belki öfke denebilirdi yaptığıma. O vapur bana seni hatırlatamazdı. Hatırlatırsa kafamı çevirmeliydim. Öyle de yapmıştım. Üstesinden gelebilecek kadar iyi hissettiğim zamanlar oldu kendimi. Unutmayı becermeye çalıştığım. Kendimi buna inandırdığım. Çünkü o kadar uzaktaydın ki. Ve ben o kadar yakınımda istiyordum ki seni.

Gafil avlandım işte. Geçip gitmeyi bu kez beceremedim. Bir anda seni bekliyormuşum hissine kapıldım. Orada beklerken endişelendim. Herkes iniyordu ve sen hâlâ inmemiştin. İnsanlar kendilerini bekleyenlere sarılıyorlardı. Bir anda yüzleri ışıldayanlar vardı. El sallayanlar… Gülümseyenler… Sen yoktun. Başına bir şey gelmiş olabilir miydi?

Sonra kimseler kalmadı ve artık sadece ben vardım. Az önce beni içmeye götüren ayaklarım şimdi yerinden kıpırdamıyordu. Vapura bakıyordum.

Senin çıkmadığın vapurdan hatıralar bir bir inmeye başladı…