Beyefendiler ve editörler

Yeni Türkiye’de bir mektup bolluğu. Halbuki meteor yağmuru vardı. Yaylalar serindi, gökyüzüne bakanlar vardı yaylalardan, yorganla yatıp ineklerin çan sesiyle uyanıp şairleri anlıyorlardı. Tam da o arada başladı furya, meteor yağmuruna paralel, şortlu kızla girildi devam ediyor ‘Yılmaz..’la.

Graham yaşasa, PTT’ye yazsa: ‘Mektuplar kesildi, hep telefon geliyor bana’.

Bana da yeğenim mektup atıyor.

Resim defterinden büyükçe bir sayfa kopartıp tepesine ‘Sizi çok seviyorum’ yazıp, altına da ne anlama geldiğini sırf kendisinin bildiği bazı resimler çiziyor. Füze çiziyor mesela bir köşeye, kalk gel demek belki de. Yıldızlar koyuyor köşelere, bazen astronota benzeyen çocuklar, bazen uzun bacaklı küçük kafalı kuşlar çiziyor. İleride güleceğiz bu mektuplara, ‘Ne saçma şeyler çizmişim’ diyecek, ben ‘Hiç de bile o zamanlar sen çok küçüktün’ diyeceğim.

Ama bazı mektuplar komik değil.

Meslek büyükleri birbirlerine yazıyorlar. Bazı köşelerin sahiplerinden bazı köşelerin eski sahiplerine, sonra da o köşelere gelecek yeni sahiplere ‘ağlayanın malı gülene yaramaz’ mektupları. Bu son mektupları paylaşan paylaşana. Altları dolmuş taşıyor, taziye ilanları: ‘Ah ah ah ülkem, ne hallere geldin, ölümlere tutulduk sıtmalara razı edildik ah ülkem’.

Dertleşilsin, mektuplar da yazılsın ama adresleri doğru olsa keşke. Bak mektup düştü benim önüme. Yanlış anlaşılmasın, bu mektuplar bize yazılmadıkları için değil itirazım. Hem insan adresini bilmediğine mektup yazabilir mi? O yüzden bize gelmeyecek bunlardan. Gelmesin de.

Bir editörden bahsediliyor ‘Yılmaz..’da. Bu editör ömründe okunacak tek bir yazı yazmamış, okuruna karşı namus borcunun farkında değilmiş. Okur yerine patrona koşup “Beyefendi kilo vermişsiniz” dermiş.

Yok mudur bunlardan? Elbette vardır. Ama editör, eğer beyefendi kilo vermişsiniz diyorsa, anlatayım nerdedir: Bu editör, hala editör değildir zaten de, bu mektupları yazanlarla beraber ya gazetenin barındadır ya da çıkışta giderler Yakup’a.

Gazetecilerin uğradığı mekanlar bunlar, üst katlarda bir başına odalarda oturanlarla alt katlarda oturanlar karşılaşırlar. O gece bazı masalarda asla ev sahibi olunamayacağı konuşulurken, aynı gece başka masalarda transfer parası olarak ev alan yazarlar patronlara telefonlar açar. ‘Hahahaha patron ne zaman yiycez ya şu kalkanları hahahaha tekneyi hazırlatsanız da, di mi ama hahahah, tamam patron uğra ya arada sırada dükkana da!’ Kahkaha kahkaha. Telefonu kapatan, ‘Onlar da karşıda bilmemkimlerin evinde terastalarmış, çıkışta bekliyorlar bizi’ der. Al sana bir kahkaha tufanı daha.

Sonra işte, o mektupta bahsedilen editör de gelir o mekana. Yakup dedik başında, öyle gitsin. Nerde kaldın der herkes, ‘Abi’ der, ‘Anca’ döndü gazete’. Çünkü köşe yazılarınız var ya, o sayfalardan birine ilan geldiyse, sıkıntı olmasın diye babasının malı olmayan gazeteyi bekler. Okuyucuya namus borcu dediğiniz böyle bir şey herhalde?

Yakup’ta yan masa bol sıfırlı kahkahalar atarken, o geç gelen editör ‘Bir tek içip kalkıcam zaten abi’ der, son vapuru kaçırmamak için saatine bakar durur. Çünkü gazetelerin ulaştırması meyhanelerin kapısında köşeleri bekler, o editörü değil. Köşesi yoktur, olmayacaktır da, ruhu köşeli insanlara zor köşe verilir. Halbuki ömründe okunacak tek bir yazı olsa oturup o editörün sevgilisine, çocuklarına yazdığı mektupları okumak istersin, çoğu öyle güzel yazı yazar.

O sabaha karşı görülen kovulma rüyalarını, o editörler gözü açıkken görür, 24 saat. Kredi borcu der susar, hanımın kist ameliyatı der susar, hem çocuklara söz vermiştir, yazın Erdek’e götürecektir. Hani sizin tekneyle bile önünden geçmediğiniz koylarda çocuklarıyla denizde taş sektirip, mısır ısmarlar oğlanla kıza.

Sonra bir gün gazetedeki eşyaları bir kutuda, eve erken gelir, kovuldum der. Ama kovulmadan kovulmaya bile fark var, kimininki haber olur, kimininki resimaltı bile olmaz. Hem beyefendinin kilo alıp vermediğini sizden daha iyi kimse bilemez! Hayırlı mektuplar.