Ev alma, yol al!

Avustralya’da yapılan bir ankette 18-21 yaş aralığındaki gençlerin %33’ünün, 22-36 yaş aralığındakilerin ise %39’unun sahip oldukları imkanları seyahat etmek için harcamak istedikleri ortaya çıkmış.

Günümüz koşullarında büyükşehirde yaşıyorsanız, herhangi bir malınız mülkünüz yok ama ortalama üzeri bir maaşınız varsa, bir ev sahibi olup ‘ileride’ rahat edebilmek için en az 20 sene beklemeniz gerekiyor. Maaşınızla ancak kendinizi geçindirip ev kiranızı ödeyebiliyorsanız, ev sahibi olmak koca bir hayal gibi gözüküyor.

Durmadan çalışıp, içinde oturup keyfini süremediğiniz bir evin parasını ödeyebilmek için ömrünüzün en güzel yılları geçip gidiyor.

Elbette ömrünüzün en güzel yıllarını sevdiceğinizle güçlerinizi birleştirip ev kirası ödemek ve bir yandan da aşkınızın meyvesini büyütmek için de harcamayı tercih edebilirsiniz. Hayat neticede tercihlerden, seçilen yollardan ibaret.

Ben şimdilik, sevgilimin ve ailemin telaşlı bakışlarına rağmen, sahip olduğum kaynakları dünyayı gezme hayalimi gerçekleştirmek için harcamaya karar verdim. Bazı arkadaşlarımın zannettiği gibi ‘tuzum kuru’ değil. Hiçbir zaman zengin biri olmadım. Kısmet. Banka hesabımdaki parayla bugün Hindistan’a, Nepal’e gitsem; muhtemelen geri dönemem. Ev-aile hayatından nefret eden birisi de değilim, ben de bir gün tertemiz nevresimlerime yayılıp bebeğimi emzirmek, buzluğumda sebze filan stoklamak istiyorum. Sabit ve yüksek bir gelirim yok ancak şu anda İstanbul’da yaşamayı becerebiliyorum.

İstanbul’da yaşamayı becerebiliyorsam, dünyayı da gezebileceğime inanıyorum. Günün birinde sahip olmak için her şeyimi, tüm zamanımı verdiğim gıcır gıcır (ama muhtemelen 80 metrekare) evimde oturup gezi belgesellerini izlerken ağlamaya başlama ihtimalimden endişe ediyorum. En azından denemek istiyorum. Denerken öğrenmek, olmazsa başımı eğip geri dönerek başka bir şey deneyebilmek istiyorum. Buzluğuma koymak üzere sebze ayıklamaya başlamadan önce, öncelikle, başka hayallerimi yoklamak istiyorum.

Burada tek başıma bir evde yaşarken, sırf o evde yaşayabilmek için harcamam gereken para en az 2000 lira. Ayda 2000 lira harcayarak başka neler yapabileceğimi düşünürken kendimi 45 litrelik sırt çantası alırken buldum işte. Dediğim gibi, başımı eğip geri dönme hakkımı daima saklı tutuyorum. Geri dönüp aynı iş-ev kirası döngüsüne girdiğimde bu kadar canım sıkılmaz en azından. Denedim olmadı derim. Zalim dünya derim. Venedik’i görmek için yıllık izinleri biriktirir, dışarıda yemek yemeyi keserim belki. Ama içimin çok daha rahat edeceği kesin. Akıl sağlığımı korumam için ihtiyaç duyduğum kesinlik de bu işte.

Yoksa hiçbir şeyin garantisi yok. Bu belirsizlikte hayallerimi kovalamanın yolunu buldukça, o yolları denemek için kendimi cesaretlendirmezsem, başka birine dönüşürüm. O başka biri hiç eğlenceli olmaz. Metroda, vapurda çantanıza çarpıp özür dilemeyerek sizi sinir eden o insanlardan birine dönüşmekten korktuğum kadar korkmuyorum yola çıkmaktan. Hem herhangi bir Avustralyalının fikrini almamış olsam da, yolun tadını almış bir sürü arkadaşım kervanların yolda düzüldüğüne dair yeminler ediyor.

Sigortalı işimi, Kadıköy’ün en tatlı mahallesindeki bahçeli evimi, güvende ama biraz da karanlık hissettiren günlük rutinlerimi bırakıp şimdi; çalıştığım kadar kazanabileceğim ‘freelance’ işimi, annemin evindeki küçük odamı ve misafiri olmaya niyetlendiğim bir sürü başka küçük odayı, ağaç altını, koltuğu kanepeyi; yolda olmayı kucaklamaya niyet ettim. Nerelere kadar gezebileceğim, hayallerimin ne kadarını gerçekleştirebileceğim pek bilmiyorum ama niyetimle çok mutluyum.

Bir ev sahibi olmam, şimdilik bir mucize olmazsa, pek mümkün gözükmüyor. Ancak hayallerimi ‘denemek’ için bile bir ev parası ve onca zamanı feda eder miydim? Galiba ediyorum.

Yollarımız hep açık olsun.