Sorunlarının dışına çık…

Sorunlarının dışına çık.

İçinde tutma.

Sorunlar bir yerlerde hep olacak ama hayatın da devam edecek.

Çözebildiklerini çözeceksin.

Çözemediklerini de öylece savuracaksın havaya. Her şeyin olması gerektiği gibi olduğu bilinciyle.

Yoksa yaşayamazsın. Yaşarsın da o sadece nefes almak olur.

Bizim bahçede kar erimek bilmez. Yağmur başlar, mutlaka bir parça kar kalma savaşını sürdürür. Bazen doğaya baktığımda bana ne yapmam gerektiğini hatırlatır.

Doğa her zaman mücadele verir hiç vazgeçmez.

Çoğu zaman beni ayağa kaldıran bu gözlem olmuştur. Bazen açmış bir çiçek beni fazlasıyla heyecanlandırır. Küçücük tohum, kış gördü, kar gördü, zorluk gördü ama zamanı geldiğinde filiz vermekten hiç vazgeçmedi.

İnsanoğlunun vazgeçmişlik içinde olmasının sebebi ne?

Çünkü insan yaratıcısını hep unutur. Yaratılma amacından uzaklaşır.

Şükran duygusunu kaybeder.

İçinde şükran duygusunu hissettiğinde her şey geride kalıyor. Doğadaki başka hiçbir canlı bu duyguyu kaybetmiyor, insan dışında.

Çünkü insanın zaafları var. Egosu, vazgeçemediği çulları, çaputları, hırsları, kavramları var.

İnsan elinde olanlarla şişer durur, elinde olmayanlar yüzünden de şükran duygusunu yitirir.

Hiçbir şeyin senin olmadığını anladığın noktada ise, egon biter.

Kendini mala, mülke, hırsa ait hissetmekten vazgeçersin.

Ait olduğun yer yaratıcındır.

Onun yanı, parçası olduğun şey.

O nokta var ya…

İnsanların ibadetlerde kutsal mekanlarda aradıkları şey.

Aslında dünya kavramlarına tapınmayı bıraktıklarında tam içlerinde bulacakları şeydir.

Şükran duygusu ile birlikte.

İçini boşaltmazsan, şükran duygusuna yer kalmaz.

Kus hepsini.

Tüm sorunlarını kus. Ve serbest ol.