Hayat kazançlar ve kayıplar üzerine kuruludur... Kazanmak için çabalar, kayıplarımızı telafi etmek için yine çabalarız. Ve bir de vazgeçtiklerimiz vardır... Bazen isteyerek, bazen gönülsüzce... Aslında her vazgeçiş bir bakıma kendi gücümüzü görmektir. Yapabildiğimizin, başarabildiğimizin farkına varmak...

Vazgeçmek aslında neden bu kadar zorlu bir kavramdır? Vazgeçmek "süregelmekte olanın" değişikliğidir. Var olanı bırakmak demektir. Bırakmak ise ondan ayrılmak, bağımlılığı bitirmek, bir adım öteye geçebilmektir. İşte vazgeçmek bu noktada başlar. Vazgeçebilmenin zorluğu biraz da bizim algımızla ilgilidir. Bizler vazgeçmeyi öncelikle bir kayıp olarak düşünürüz. Hâlbuki belki bazı vazgeçişler bize uzun vadede kazanç getirecektir.

Vazgeçebilmek, kimi zaman yüreğimizi kanatır. İçimiz istemez vazgeçmeyi fakat mecburiyetler vardır. Vazgeçmesek de, biz mücadele etmek istesek de hayat bazen bazı şeyleri imkansız kılar. Kalmayı istesek bile arkamıza bakmadan gitmeye zorlar kader insanı gözümüzün ucundaki yaşlarla... İşte tüm bu duyguları yaşarken o kanayan yerlerimiz biz fark etmeden daha bir güçlenir. Her insan bir kere vazgeçmek zorunda kalmıştır. İçi yana yana gitmek... Kalan için mi daha zordur, giden için mi bu da hiç bilinmez... Herkes yaşadığını kendi bilir.

Kişiliğimiz ve hayata karşı duruşumuzu aslında seçtiklerimizden çok vazgeçebildiklerimiz belirler. Seçmek kolaydır. Orda güç vardır, seçebilme şansı vardır. Oysaki vazgeçmekte ihtimal yoktur. Karar kesindir. Bazen bir yürekten kendini koparabilmek veya bir memleketten toparlanıp gurbete gidebilmek ne zordur.

Her vazgeçiş de kayıp değil kazanç da olabilir çoğu kez. Kimi zaman vazgeçemediklerimizdir aslında açılan kapıları görmememize sebep olan.

Öyle bağlıyızdır ki körüne körüne seçtiklerimize. Neleri kaçırdığımızın farkına varamayız. İşte böyle durumlarda vazgeçebilmek bazen elzemdir.

İstenmeyen bir gönülde durmamak, bize zarar veren bir alışkanlıkta ısrarcı olmamak hayırlı vazgeçişlerdir... Sonrasında "İyi ki" dedirten...

İşte hayat böyle bir oyundur... Kimi zaman kazandığın... Kimi zaman seçtiğin ve seçildiğin... Kimi zaman da arkanı dönüp tek başına yürümek zorunda kaldığın... böyle bir yoldur yaşam...