Milyonlarca kelimenin anlatamayacağı çok şey var bazen hayatta. Sözlükteki hiçbir kelimenin ifade edemeyeceği duygular, kırgınlıklar, hayaller veya hayal kırıklıkları. Ne söylenirse söylensin aklın tamam deyip her defasında yüreğin onay vermediği şeyler. Böyle durumlarda "susmak" en güzel konuşma şeklidir. Susmak çoğu şeyi anlatabilir bazı anlarda. Çünkü söylenecek sözler de kırılır bazen...

Hepimiz hem kıran, üzen hem de kırılan ve incinen taraf oluruz. Tepkilerimiz o an ki algımıza ve halet-i ruhiyemize göre değişir. İçimizdeki tüm zehri akıtırız haksızlığa uğradığımızı düşündüğümüzde. Böyle olunca rahatlayacağımızı varsayarız. Kalbimizi acıttıklarında, içimizi yaraladıklarında, kolumuzu kanadımızı kırdıklarında aynı yerden aynı şekilde yaralamayı çare görürüz. Oysa her zaman böyle mi olmalı?

Kalbiniz kanarken bir kere bile susmayı, sessiz kalmayı denediniz mi hiç? Evet o duygu yoğunluğuyla susabilmek çok zordur; olgunluk gerektirir. Boğaza takılan cümleleri yutabilmek, geri itebilmek kirpiklerin ucuna gelen gözyaşlarını büyük bir gayret gerektirir.

Ama inanın bir kere susmanın zerafetini, konuşmanın kabalığına, öfkenin hoyratlığına üstün kılabilirseniz bunun ruhunuza ne kadar şifa olduğunu göreceksiniz. Ayrıca bazen konuşmamak sizi hak etmeyen kişiye verilecek en büyük cezadır. Dudaklarınızdan dökülmeyen cümleler o insanı yakıp kavuracaktır. Kötü de olsa kavga da bir iletişim şeklidir. Bazen iletişimsiz kalın!

Bağırıp çağırmak sandığınız gibi kalbi rahatlatmaz yorar, üstelik sonrasında belki de dilememeniz gereken özürlere mecbur kılar sizi.

Ve unutmayın ki her olayın bir galibi olmak zorunda değildir. Bazen hayat terazisinin haklı-haksız kefelerini boş bırakmak iyi olandır. Her duygu insana dair... Kavgalar, kırıklıklar, hatalar, özürler, vazgeçişler kavuşmalar... Tüm bunların fırtınasında gelin siz siz olun susmayı kendinize bir kalkan edinip geri çekilin; sessiz kalabilmenin asaletine bırakın kendinizi.