Sevgili annem;

Beni ne kadar büyük heyecanlar, kaygılar, korkular ve sevinçler içerisinde beklediğini biliyorum. Ben de seninle kavuşacağımız anı iple çektim. Yaşadığın tüm duyguların salgıladığı başka bir sıvı vardı, ben hepsini tattım. Sanırım en güzeli senin huzurluyken salgıladığındı.

Sonunda nihayet kavuştuğumuzda da senin kokundan, dokunuşundan ayırt etmeye başladım bu duyguları… Bu, ikimizin tüm yaşamının belirleyicisi gibiydi. Sen iyiyken ben iyi, sen gerginken ben gergin… Senin gergin ve üzgün olduğun zamanlarda benim de önce bağırsaklarımda hissettiğim dayanılmaz bir acım oluyordu. Sebebini anlayamadığım derin bir huzursuzluk duygusu yaşıyordum. Sen ve ben bir bütündük anne, şimdi olduğu gibi…

Bende bir ‘’farklılık’’ olduğunu fark ettiğinde, bu bilgiyi edindiğinde yaşadığın hayal kırıklığı, çaresizlik ve öfke hala hatırımda. Zaman zaman hala oralarda bir yerlerde olduğunu biliyorum. Yaşadığın o ilk şok ve şaşkınlığın ardından deli gibi ortalıkta koştuğunu, bir ‘’çözüm’’ bulmaya çalıştığını, bunun için de varını yoğunu vermeye hazır olduğunu hatırlıyorum. Ki sonra kimler kimler çıkmadı ki hayatından bu yüzden… En sevdiğin arkadaşların, her şeyi çok bilen akrabaların, sürekli seni sorgulayan ve yargılayan en yakınların, hatta babam… Belki de en çok babam… Oysa ki ihtiyacın olan sadece küçük bir sevgi ve dayanışma çemberiydi. Sabaha kadar süren sebepsiz ağlamalarım üstüne biraz uyuman, yapılması gerekli işlerin bölüşülmesi, biraz nefes alabilmen yetecekti mutlu olmana, mutlu olmamıza… Biz seninle çok yalnız kaldık anne… Ne çok isyan ettin, ne çok acı çektin, ne çok yoruldun, ne çok savaştın… Hepsinde bir aradaydık anne… Benim için göğsünü tüm dünyaya siper edip, kahramanca savaştın. Dolmuşta, otobüste cin görmüş gibi bakan insanlara, beni sınıfına almak istemeyen öğretmene, şikayete gelen komşuya, ‘’Sustur şunu artık!’’ diye bağıran babama… Sen herkese beni anlatmak için uğraştın anne…

Okula başlama dönemi, ergenlik dönemi, askerlik dönemi, evlilik dönemi gibi yaşımı ve durumumu tekrar tekrar hatırlatan sert dönemeçlerde çok zorlandın. Benim yaptığım küçücük bir olumlu gelişme senin havalara uçmana yetti. Her şeye rağmen benimle mutlu olmayı da başardın ve beni "özel"liklerimle sevdin. Beni olduğum gibi kabul ettin. Bütün bunlar için sana teşekkür etme fırsatım olmadığına bakma. Benim için yaptığın her şeyin farkındayım ve tüm bunlar için sana minnettarım. Lütfen iyi ol, kendin ol anne… Benim senin iyi olmana ihtiyacım var. Sen iyi olursan dünya iyi olur… Seni seviyorum…

"Özel’’ çocuğun

Esen Acarer Kahya