Bazı anlar vardır ya hani hayat tüm hızıyla akıp giderken siz birkaç saniye durup bir şeyleri sorgulamaya başlarsınız. Bazen işinizi, bazen hayatınızdaki insanı, bazen hayatınızın tamamını…

“Ben napıyorum ya” diye kendinize belki de hayattaki en zor soruyu sorarsınız.

Bugün uzun zamandan sonra kendime bu soruyu sordum. Ben napıyorum… Belli ki hayatımın bir evresinde yanlış kararlar almış ve bu noktaya gelmişim. O zaman hayatımın fırsatı gibi görünen, beni çok mutlu eden şey bugün mutsuzluk sebebim olmuş. Ne değişti peki o günden bu güne. Ben mi, isteklerim mi, hayata bakış açım mı yoksa hayattan beklentilerim mi? Kim bilir belki de hiçbiri.

Yarını göremiyoruz ve bugünkü koşullarda peşinden koştuğumuz, bizi ileride mutlu edeceğine düşündüğümüz şeyi istiyoruz. Onun için çaba sarf ediyoruz, uğraşıyoruz, ödünler veriyoruz. Ve yarın geldiğinde mutsuz oluyoruz. Hayat işte. Bu nedenle sıra dışı, esrarengiz ve sürprizlerle dolu… Mutluluk mu, işte o en zor kısmı. Yetinmeyi biliyorsak, elimizdekilere şükredip onların kıymetini anlamışsak ve geçmişten kendimizi sıyırabilmişsek bir şekilde mutlu olabiliyoruz.

Umarım mutlu olabilenlerdensinizdir. Ben mi, en azından deneyenlerdenim.