Sevdiklerimden yazıyordum en son… Şimdi de farkına vardığım hayranlıklarımdan…
Çabasızca içimde beliren şeylere hayranım…
Akıp giden ve kendimi bana bahşeden her şeye…
Kalabalık ortamlara rağmen dinginliğime,
Bugün sabah uyandığım olumlu halime, elimdekilere bugün ve bu an ihtiyacım olduğunu bildiğim halime,
Sebepsizce yazma isteğime hayranım. Kimsenin hayatını merak etmediğim, kaygılanmadığım halime…
Olumsuz bir durumla karşılaştığımda boş verdiğim ve o kadar da umursamadığım o anlara… Bunu başarabildiğim halime hayranım…
Kendisine iyilik ettiğim bendeki bana, çevremdekilere ve bu iyiliğin göğsümdeki alanları kocaman açıp ferahladığım anlara…
Kıymet bildiğim zamanlara, ışıklı yolların önümde hep ışıldayacağını hayal ettiğim umutlu anlarıma…
Ziyan etmediğim, tabağımda bırakmadığım yemeğime, bunun bilincinde olmama, uykusunda uyuyan yavrum için evimde parmak uçlarımdaki dansım ile işleri halletmeye çabalamama ve huzurlu uykusunu bölmemeye gayret ettiğim o anlara hayranım…
Yeni kitaba başlayacağım o güne,
Düşüncelerimi kovaladığım ve üstesinden geldiğimi düşündüğüm güçlülüğümü hissettiğim anlara, sağlıklı ve zindelikle hafif hissettiğim o anlara,
Ciddiyetsiz dağılmışlıkları, toparlayıp kavradığım emin hallerime…
Bir çocukla baş başa, sevgiyle yoğrulup harmanlandığımı hissettiğim, gülüşmeli oyunlarıma… Ve bunu bana nimet gibi hissettiren yaradanıma… Çok öte, çok ulu ve çok şefkatli hayranım…
Facebook Yorumları